Inside Your Life | blog lifestylowy

↪ Wycieczki w góry najczęściej zaczynałem na stacji kolejowej w Wilkowice-Bystra. Łatwo tam dojechać bo pociągi bezpośrednie do Żywca ciągle jeżdżą z wielu zakątków Polski. Jak miałem dobry czas to na chwilkę zaglądałem do Muzeum Juliana Fałata. Potem chodnikiem przez wieś do kolejki na Szyndzielnię  (1026 m n.p.m.) i do góry gondolą. Z doświadczenia wiem, że chociaż to nie jest ciężka droga, to jako pierwsza górka "do zdobycia" po zimowym letargu  kosztuje najwięcej potów. Dlatego wolę na nią wjechać. Na Szyndzielni jest schronisko, ale wolę uciec od ludzi na pobliski Klimczok.Tu można poczytać skąd wzięła się nazwa Klimczok. Otóż w XVII wieku góra ta była kryjówką zbójników, którym przewodzili bracia Klimczakowie. Wojciech, Mateusz i Jan. Wspomagali oni ubogich rabując okolicznych bogaczy niczym Janosik z Terachovej. Podobnie jak Janosikowiwokół nich  też narosła legenda. Z tym, że w tym przypadku zasługi trzech braci połączono w jednego legendarnego Klimczoka.

↪ Z Klimczoka schodzimy na dół do Szczyrku. By ponownie wspinać się na najwyższą górę Beskidu Śląskiego - Skrzyczne (1257 m n.p.m.). Górę te widzieliśmy już po wyjściu z pociągu. Ma na szczycie charakterystyczną wierzę RTON. Do podejścia w górę mamy blisko 600 m więc leniuszki mogą ponownie skorzystać z kolejki, tym razem krzesełkowej. Na szczycie mamy schronisko, zazwyczaj bardzo zatłoczone, hałaśliwe, z dużym tarasem z którego można oglądać miasto Żywiec, Jezioro Żywieckie i góry Beskidu Żywieckiego. Przy dobrej pogodzie w oddali za miastem widać Beskid Mały i oddalony Beskid Makowski. 

↪ Teraz kierujemy się wzdłuż grzbietu góry w stronę Baraniej Góry. Kiedyś grzbiet góry był gęsto zalesiony. Teraz to całkiem odsłonięte tereny w kikutami korzeni pamiętających czasy, gdy był tu świerkowy bór. Las ten "został zabity" w dwóch etapach. Najpierw w 2004 roku przeszła tamtędy trąba powietrzna, pustosząc hektary lasu. Historię dopełnił kornik i od 2008 roku można powiedzieć, że las przestał istnieć. Z uwagi na odsłonięty teren latem trzeba pamiętać o napojach, a w chłodne dni zabezpieczyć się przed wiatrem. Po drodze mijamy Malinowską Skałę, z przeuroczą jamką idealną na zjedzenie posiłku. Skręcając w kierunku Przełęczy Salmopol dojdziemy do kilku jaskiń. Najbardziej znaną jest Jaskinia Malinowska. To 10 metrowa szczelina o wejściu 2,5 metra na 60 cm zabezpieczona metalowymi drabinkami. Wewnątrz sporych rozmiarów sala 9,5 metra na 13,5. Zejście do jaskini dość trudne. Wymaga latarki i odpowiedniego sprzętu wspinaczkowego. Jest to miejsce raczej dla zaawansowanych turystów. Na pierwszą półkę skalną prowadzi metalowa drabinka oparta o skałę (nie przymocowana). Dalej zejście bez sprzętu alpinistycznego jest praktycznie niemożliwe.

↪ Amatorom jaskiń polecam niedawno odkrytą i już udostępnioną Jaskinię Żółtodzioba na terenie Bielsko Białej. Wracając na szlak grzbietowy omijamy Zielony Kopiec i Magurkę Wiślaną.  Schodząc w kierunku Węgierskiej Górki można byłoby zobaczyć skałki na  Magurce Radziechowskiej. Mijając Baranią Halę wchodzimy w obszar rezerwatu okalającego obszar źródliskowy na zachodnim zboczu Baraniej Góry (1220 m n.p.m.). Na szczycie mamy wybudowaną wierzę widokową. Źródła pod Barania Góra dają początek Białej i Czarnej Wiśle. Obie Wisełki łączą się w Jeziorze Czerniańskim w jedną Wisłę, naszą najważniejszą rzekę. Jest to jezioro sztuczne wybudowane w 1973 roku. Od nazwy rzeki bierze też nazwę miasto Wisła.  

Wisła to duże i rozciągnięte miasto. Będąc w okolicy koniecznie trzeba tam zajrzeć. Przede wszystkim to miasto dla sportowców. To tu urodził się i stawiał swoje pierwsze kroki Adam Małysz. Na zmodernizowanej skoczni narciarskiej w Wiśle Malince odbywają się cyklicznie zawody na które przyjeżdżają najlepsi skoczkowie z całego świata. Podobnie jak w Szczyrku, w Wiśle jest kilka ośrodków narciarskich. Wisła to również centrum, gdzie trenują kolarze. W okolicy sporo jest tras kolarskich. Zarówno dla kolarzy szosowych jak i górskich. Na Stożku jest nawet specjalna rynna do zjazdu na rowerach. Często są organizowane zawody kolarskie zwłaszcza na Kubalonce. Są też tam trasy biegowe i narciarstwa biegowego. W Wiśle jest również bogato wyposażone centrum przygotowań paraolimpijskich. Czynny wypoczynek umożliwiają baseny oraz hale sportowe. 

↪ Celem kolejnego dnia wędrówki będzie malownicza wieś Koniaków położona na grzbiecie góry z jej najwyższym wzniesieniem Ochodzita (894 m n.p.m.) i sąsiadujący z nim Koczym Zamkiem. Droga przez wieś i sam dojazd to nie lada wyzwanie zimą. Niezalesiony grzbiet góry jest łatwym celem zamieci śnieżnych. Koniaków wraz z Istebną i Jaworzynką tworzy tak zwaną trójwieś. Razem z okolicznymi osadami jest to dość gęsto zaludniony obszar. Mieszka tam ponad 20 tyś. ludności. Mieszkańcy bardzo dbają o zachowanie folkloru. W ośrodku kultury działa prężny zespół muzyczny. Przed laty najbardziej rozpoznawalną postacią tego rejonu był Józef Broda, nauczyciel folkloru i muzyk. Teraz schedę po ojcu przejął muzyk ludowy Joszko Broda. W okolicy jest duża ilość wyciągów narciarskich (Ochodzita, Złoty Groń). Latem odbywają się tam zawody kolarskie tak zwana Pętla Beskidzka.

↪ Koczy Zamek jest ostatnim wzniesieniem grzbietu. Za nim jest obniżenie oddzielające Beskid Śląski od Beskidu  Żywieckiego. Tak zwana Brama Koniakowska. Z Koniakowa kierujemy się na południe w kierunku Zwardonia. Kiedyś schodząc do Zwardonia można było z góry podziwiać jak wzdłuż potoku przemieszczał się pociąg ciągnięty przez parowóz. Teraz ten widok zakłóca droga szybkiego ruchu łącząca autostradę w Żylinie z drogą szybkiego ruchu w Żywcu. Niestety jest niemal w całości ukończona jedynie po stronie Słowackiej. W Polsce mamy do czynienia z "drogą szybkiego ruchu" dwukierunkową, a w okolicy Milówki od lat nic się nie robi w tej kwestii. Po stronie słowackiej mamy piękną autostradę biegnącą tunelami i mostami. Wstyd, że w Milówce nie można zrobić prostej drogi na krótkim kilkukilometrowym odcinku.  

↪ Następnego dnia docieramy szlakiem granicznym do Wielkiej Raczy (1236 m n.p.m.). Kocham widok z tej góry. Niestety, ostatnio mam pecha i niemal nic z niej nie widać. To na Wielkiej Raczy zakochałem się w  Małej Fatrze. To pasmo górskie południowe. Z daleka wygląda jak pęknięta góra. Dopiero na miejscu okazuje się, że to są dwie różne góry odwrócone do siebie skalistymi przepaściami. Wielki Rozsutec i Mały Rozsutec. Schronisko na Wielkiej Raczy miało kiedyś na samym szczycie boisko do siatkówki, podobne do tego co jest obecnie na Rysiance. Z tą różnicą, że było to boisko na samej granicy. Piłkę wyautowaną trzeba było gonić na Słowacji lub w Polsce. A są tam spore spadki i piłka szybko "ucieka".

↪ Dalej podążamy szlakiem granicznym, ale tym razem kierujemy się na wschód. Na wysokości Rezerwatu Śrubita usłyszałem niedawno huk pił mechanicznych. Nic dziwnego, dobra zmiana walczy widać z rezerwatami przyrody. Robiły tyle hałasu że spłoszyły nawet niedźwiadka, który zaufał znakom informującym o rezerwacie. Co ciekawe - sądząc po używanym przez pracowników języku, drwale byli zza wschodniej granicy. Przy Przełęczy Przegibek nie omieszkałem zajrzeć do schroniska. Tym bardziej, że była burza i planowałem dalej iść niebieskim szlakiem, który dawno temu nazwałem złośliwym jak teściowa. Szlak ten ma zrywy, wije się pod górę, po czym łagodnie opada i ponownie stromo wznosi w górę. Można się nieźle nasapać. Natomiast na Przegibku dawno, dawno temu jadłem najwspanialszą ogórkową z ryżem. Teraz dostałem grzybową. Była ok. Po męczarni teściowej docieramy do Bacówki na Rycerzowej (1226 m n.p.m.). Pamiętam jak otwierali tę bacówkę. Gdy pachniała żywicą, i miała takie śmieszne, niebieskie lampki. Dziś to bardzo klimatyczne miejsce gdzie można wybrać się na koncert kogoś z Krainy Łagodności. Prowadzą też tam cykliczny wrześniowy festiwal Gitarą i Grulem . Często występuje tam Cisza jak ta. Lata siedemdziesiąte czyli lata komuny były czasami gdy budowano zbiorniki wodne (Wisła Czarne) czy bacówki turystyczne (Rycerzowa, Krawców Wierch, Wierchomla, Maciejowa). Dziś tylko niszczą nieremontowane -  jak to schronisko w Wiśle nad Zaporą, na Przysłopie, czy jak Sanatorium w Żegiestowie. Oczywiście na imprezę z Gitarą i Grulem musimy zabrać ze sobą namiot bo schronisko ma jedynie 25 miejsc noclegowych.

↪ Podążając w stronę Pilska odwiedzamy kolejną bacówkę na Krawców Wierchu (1038 m n.p.m.). 

Ponieważ droga nam się dłużyła po muzykowaniu na Rycerzowej pytaliśmy idących z przeciwka o atrakcjach w tej bacówce. Przewijała się jedna, ciągle ta sama kwestia. Pyszne pyzate racuszki od pyzatej dziewuszki. Brzmiało to tak jakby się wszystkie osoby mijane na szlaku umówili. Dosłownie każdy kolejny napotkany wędrowiec to mówił. Po opuszczeniu bacówki trafiliśmy na spore pokłady błota na szlaku. Niby jest to grzbiet góry, a błoto po kolana. Trzeba było się osuszyć i odpocząć przed Pilskiem więc skręciliśmy na Rysiankę (1322 m n.p.m.). Lubię to schronisko zwłaszcza w zimie. Często go odwiedzam gdy załatwimy sobie nocleg w szkole w Złatnej. Na Rysiance i sąsiadującej Lipowskiej (1324 m n.p.m.) są fajne ośle łączki z wyciągami, gdzie bez tłoku można się pobawić na snowboardzie lub nartach. Kiedyś przy schronisku były dwa psy rasy chow chow które były wspaniałą atrakcją dla dzieci. Nawet można było spotkać pocztówki z tymi psami siedzącymi przed schroniskiem. Widać, że właściciele lubią psy, bo i teraz jest tam całkiem spora gromadka chętnie towarzysząca turystom. Niemal na samo Pilsko poszedł z nami biały, miejscowy kundelek.

Pilsko (1557 m n.p.m.) i Babia Góra (1725 m n.p.m.) to najwyższe góry Beskidu Żywieckiego. Łatwe do zdobycia latem przy dobrej pogodzie. Jednak przy gorszej widoczności, a zwłaszcza zimą są niezwykle niebezpieczne. Przede wszystkim dlatego że mają bardzo rozłożyste wierzchołki. Nawet latem można pogubić się na szczycie zwłaszcza, gdy jest mgła lub niski poziom chmur. Już niejedna grupa niedzielnych turystów pogubiła się całkowicie schodząc na Słowację zamiast do Polski. Dlatego radzę bardzo uważać i nie sprawdzać granic swojej pewności siebie. 

Szczyt Pilska leży po stronie Słowackiej. Dlatego często mówi się że leży on nie w Beskidzie Żywieckim, ale w Beskidzie Orawskim. Przez Pilsko przebiega Wielki Europejski Dział Wodny co oznacza, że woda ze strumieni z tej góry wpada do Morza Bałtyckiego lub Czarnego. Wierzchołek pokryty jest labiryntem wysokiej kosówki. To utrudnia orientację bez kompasu. W 1980 roku podczas grudniowego treningu na Pilsku zgubiła się grupa źle ubranych (niedopasowanych do warunków pogodowych) 16 sportowców. Błąkali się po szczycie do zmroku, a w nocy temperatura spadła do 12 stopni poniżej zera. Trzy osoby zmarły z wychłodzenia, pozostałe miały silne odmrożenia. To jednak nie uczy respektu. Co roku góra zbiera śmiertelne żniwo. Podobnie było ostatnio w lutym 2017 roku (gdy osoby zmarły z powodu wyziębienia).

↪ Z Pilska czeka nas spore zejście. Idąc szlakiem granicznym zejdziemy 750 metrów w dół (Przełęcz Glinne) by potem powoli piąć się w pasmo Babiej Góry. Przy złej pogodzie można ominąć wierzchołek idąc czerwonym szlakiem przy schronisku na Hali Miziowej. Zimą jest tam sporo narciarzy, bo to bardzo popularne miejsce dla narciarzy. Do Hali Miziowej z Korbielowa prowadzi wiele wyciągów i tras zjazdowych. Od Pilska do Babiej Góry nie ma za bardzo miejsc noclegowych, poza bazą namiotową Katowickiego SKPB na wysokości Głuchaczek i na Jaworzynie. Jest też Schronisko we wsi Głuchaczki, nieco oddalone od szlaku. W drodze na Babią Górę możemy zaoszczędzić trochę drogi skrótem przez Słowację (żółty szlak). Nawet w PRL-u pozwalano tamtędy chodzić turystom. Przy dobrej pogodzie i w miarę dobrej kondycji oraz odpowiednim stroju (buty trekingowe!) możemy wybrać się najpierw do schroniska na Markowych Szczawinach by następnie wejść na szczyt Babiej Góry jednokierunkową Percią Akademika.  To całkiem nowe schronisko. Poprzednie po prostu zgniło po 100 latach użytkowania. Nie nadawało się już do remontu więc je rozebrano i postawiono nowe w 2010 roku. W nowym schronisku są nawet pokoje z łazienkami, co absolutnie w niczym nie przypomina dawnego, ciemnego, zagrzybionego schroniska. 

Perć Akademika to taki przedsmak Tatr. Z uwagi na niebezpieczeństwo lawin szlak jest okresowo zamykany. Perć Akademika to z pewnością jeden z trudniejszych szlaków w Beskidach. Może oprócz wejścia na Trzy Korony. Jednak w niczym nie przypomina przewieszek na Małym i Wielkim Rozsutcu. Jedyne co może dodawać niektórym adrenaliny to skalna półka z asekuracją łańcuchem i kilka klamer na skale po której wchodzimy by się nie poślizgnąć. Babia Góra przypomina mi miniaturę masywu Chopoka w Niskich Tatrach. Jest to najwyższy szczyt poza Tatrami. Mówiąc Babia Góra odnosimy się zazwyczaj do masywu, bo sam szczyt jest nazywany Diablak od niemieckiej nazwy Diabelski Szczyt. Głównie dlatego, że przypomina usypaną przez babę stertę kamieni. Jednak dla mieszkańców Orawy to święta, kapryśna góra. Ja nazwę wiążę z nieco innym szczegółem. W 1967 roku na szczycie Diabelskiej Góry wmurowano tablicę (stalową) dla upamiętnienia 55 rocznicy odwiedzin tego miejsca przez Włodzimierza Lenina. Lenin przykuty do skały stanowił natchnienie dla potrzebujących 🚾 wędrowników, którzy zapomnieli lub nie chcieli skorzystać z mało sympatycznego wychodka w dawnym schronisku na Markowych Szczawinach. Wychodek przy skałce z przykutym Leninem świetnie do tego pasował. Polska tablica chyba się nie zachowała, ale jest za to tablica która była po stronie słowackiej.

Zawsze po zaliczeniu Babiej Góry mam dylemat. Czy schodzić i podziwiać Orawy, czy iść dalej górami w stroną Turbacza. Kiedy pierwszy raz byłem na Orawach byłem zafascynowany architekturą. Te domy podłużne z częścią mieszkalną, oborą i stodołą w jednym ciągu. Praktycznie ludzie nie musieli wychodzić na dwór by oprzątać zwierzęta, dać im jeść. W wielu domach wzdłuż elewacji jest weranda. Umożliwia to łatwe przechodzenie między pomieszczeniami zimą co dodatkowo ogrzewało wnętrze. Taka weranda była w schronisku na Markowych Szczawinach, taka jest na w schronisku na Rysiance, czy na Wierchomli. Podobne rozwiązanie widziałem również w Stefanowej w Małej Fatrze. Tam taka weranda wzdłuż domu też występuje na wielu posesjach. 

↪ Wybieramy czerwony szlak i podążamy w kierunku Rabki. Po drodze mijamy Policę (1369 m n.p.m.) i schronisko na Hali Krupowej. W dalszym ciągu podążamy Wielkim Europejskim Działem Wodnym dzielącym wody na te co płyną do Bałtyku i do Morza Czarnego. 2 kwietnia 1969 r. na stokach Policy rozbił się samolot PLL LOT. W katastrofie zginęli wszyscy pasażerowie wraz z obsługą. Razem 53 osoby, w tym znany językoznawca Zenon Klemensiewicz. Zdarzenie to upamiętnia krzyż ze stosownym napisem. Na krzyżu umieszczono dodatkową tabliczkę wykonaną z resztek poszycia samolotu. Przy okazji umieszczono też tabliczkę  z informacją o oddziale partyzanckim działającym w tym rejonie (jakby miał jakiś udział w tej katastrofie...). Taki słup ogłoszeniowy. Przyczyną katastrofy był błąd nawigacji pilota i złe wyposażenie lotniska w Krakowie.

Na Policy znajduje się też Jaskinia Oblica. To najdłuższa i zarazem najgłębsza jaskinia w całym Beskidzie Żywieckim. Długości korytarzy 416 m, głębokość 21 m.

↪ Za Rabką Zdrój dojdziemy do trzeciej bacówki wybudowanej w latach osiemdziesiątych na polanie Przysłop pod Maciejowej. To świetne miejsce wypadowe do zimowych wycieczek na Turbacz (1310 m n.p.m.).  Tenis na śniegu, czyli w rakietach na Turbacz. To oferta organizowana przez przewodników z Krakowa. Rakiety śnieżne to w skrócie połączenie mini raków z wielką płetwą. Do tego kijki trekingowe i zima w górach nie jest śnieżna. Świetnie pokonuje się kopny śnieg jak i zlodowaciałe kałuże, których nie brak w drodze na Turbacz. Oczywiście na biegówkach będzie szybciej, no ale tylkow przypadkach gdy ktoś potrafi pokonywać wzniesienia. W końcu trochę trzeba iść pod górę. Poza sezonem zimowym trasa z Rabki na Turbacz jest najwyższym punktem polskich maratonów MTB.

O ile bacówka na Maciejowej ma klimat górski, to schronisko na Turbaczu bardziej przypomina hotel. Zwłaszcza zimą. Latem, znaczna część życia schroniskowego przenosi się na dwór, czy jak to mówią Krakusy "na pole". Najwspanialszy jest wypas owiec na halach w pobliżu schroniska. Jodłowanie juhasów, dobry widok na Tatry i Pieniny. Przy dobrej pogodzie możemy zobaczyć też Babią Górę i Małą Fatrę z jej wszystkimi szczytami. Najlepsze zdjęcia wychodzą gdy Tatry wyłaniają się spod pierzynki chmur. Patrząc w drugą stronę, gdy nie było lasu, można było zobaczyć przez lornetkę Kraków. Turbacz to najwyższy szczyt w Gorcach należący do Beskidów Zachodnich. W pobliżu schroniska znajduje się przekaźnik RTON i telefonii komórkowej. Z drugiej strony budynek muzeum- gdzie możemy poznać historię schroniska i ruchu oporu podczas II Wojny Światowej.

↪ Następny, czwarty dzień naszych wczasów w Pieninach poświęcimy na spływ Dunajcem. Jest to program obowiązkowy zwłaszcza, że na 50% właścicielem apartamentów, które wynajmujemy jest flisak. Spływ zaczyna się na przystani flisackiej w Kątach na terenie Sromowców Wyżnych. Tratwy flisackie są wygodne i udziela się atmosfera jaką tworzą dowcipni flisacy. Spływ Dunajcem nie oddaje wprawdzie tego co możemy doświadczyć podczas raftingu, ale jest tego namiastką. Możemy również wybrać spływ kajakiem, czy pontonem, ale skąpanie się w zimnej wodzie nie należy chyba do przyjemnych. Co innego rafting w ciepłych krajach Turcji, czy Czarnogórze. Spływy flisackie to przede wszystkim połączenie zwiedzania i poznawanie kultury Podhala. Z tratwy flisackiej możemy podziwiać to co zobaczymy w drodze ze Szczawnicy do Czerwonego Klasztoru. Ten szlak to Droga Pienińska, która obecnie jest po stronie Słowackiej została wybudowany w XIX wieku. Jej pierwszy odcinek od mostu na Grajcarku do przełomu Dunajca przy Leśnickim Potoku został wybudowany z inicjatywy twórcy Szczawnickiego Uzdrowiska Józefa Szalaya w 1875 roku. Spacer brzegiem Dunajca był najważniejszą atrakcją uzdrowiska. Można było podziwiać nie tylko widoki ale i rozbawionych turystów spływających tratwami. Dziś jest dodatkowa atrakcja w postaci tras przygotowanych dla kajakarzy górskich. Drogę Pienińską W XIX wieku prawy brzeg Dunajca należał do Węgier. Mimo to budowę sfinansowano i dokończono z pieniędzy Krakowskiej Akademii Umiejętności. Droga wzdłuż rzeki w wąskim wąwozie wymagała w wielu miejscach prac związanych z drążeniem skał. Dzięki temu dziś mamy atrakcyjną 12 kilometrową drogę edukacyjną z tablicami informacyjnymi i ławeczkami aby można było odpocząć i posłuchać szumu Dunajca. Niestety często panuje na niej spory ruch turystów i rowerzystów - ciężko się odprężyć i cieszyć bliskością przyrody. 

↪ Wyruszając z przystani w Kątach możemy podziwiać łowiska wędkarzy i miejsca, gdzie nad rzeką zadomowiły się bociany czarne. Wkrótce dopływamy do Sromowców Niżnych. Tam mamy najpiękniejszy widok na Trzy Korony które górują nad domami niczym Giewont nad Zakopanem. Widać miejsca, gdzie latem plażują wczasowicze, a dzieci kąpią się w rzece. 

↪ Płyniemy pod wybudowaną w 2006 roku kładką wantową, która po zniesieniu granic umożliwiła przechodzenie turystów ze Sromowców Niżnych do Czerwonego Klasztoru po stronie Słowackiej. Przy kładce po stronie Słowackiej jest sporo sklepów, gdzie można kupić towary za złotówki. 

↪ Wkrótce rzeka przyspiesza i bardziej się pieni, a my podpływamy bliżej gór. Gołym okiem widać platformy widokowe i ludzi na wysuniętej do przodu Okrąglicy najwyższym szczycie Trzech Koron. Wpływamy w wąwóz, a rzeka wije się wśród skał. Flisacy z upodobaniem przepytują turytów z której strony opłyniemy kolejną górę. Szczegóły wycieczki nie ujawniam z uwagi na tych którzy mają jeszcze przed sobą spływ Dunajcem. Osiemnastokilometrową trasę pokonujemy w trzy godziny. 

W linii prostej to zaledwie 6 kilometrów i 36 metrów w dół. 

Sezon flisacki trwa od 1 kwietnia do 31 października. Flisacy pływają codziennie z wyjątkiem święta Bożego Ciała i pierwszego dnia Świąt Wielkanocnych w godzinach:  

     

kwiecień:           9.00 - 16.00

maj - sierpień:   8.30 - 17.00

wrzesień:           8.30 - 16.00

październik:       9.00 - 15.00 

Spływ kończy się w Szczawnicy przy ujściu potoku Grajcarek. Na miejscu jest parking skąd za grosze busy zabiorą nas z powrotem do Sromowców.

Mimo że Szczawnica to dość ruchliwe miejsce warto poświęcić przynajmniej jeden dzień naszych wczasów. Ze Sromowców dostaniemy się tam łatwo, bo busy ciągle kursują wożąc turystów korzystających z uroków spływu Dunajcem. Do atrakcji należy centrum i Park Zdrojowy. Źródła mineralne możemy skosztować zarówno w górnym, jak i dolnym parku. Są też liczne sanatoria zdrojowe. W Szczawnicy jest również Muzeum Pienińskie i Park Wodny Solar. Jednak chyba największą atrakcją jest Park Rozrywki Palenica. Głównym wyciągiem obsługującym turystów jest czteroosobowa kolej linowa krzesełkowa o długości 780 metrów. Do tego dochodzą trzy wyciągi orczykowe o długości odpowiednio 333, 310 oraz 258 metrów. Dla miłośników snowboardowej deski stworzono jeszcze jeden wyciąg orczykowy, krótki, bo zaledwie liczący 100 metrów. Ogólnie tras narciarskich jest dużo więcej - w sumie ponad kilka kilometrów, które cechują się zróżnicowanym stopniem trudności. Par rozrywki jest czynny cały rok. Gdy nie ma śniegu chętni na szusowanie przesiadają się do wózków i podobnie jak na Szyndzielni zjeżdżają specjalnymi rynnami grawitacyjnymi na dół z Palenicy. Po zjeździe jesteśmy wciągani wraz z wózeczkiem na górę i zabawa zaczyna się od nowa. Czas zjazdu trwa 4 minuty. W tym czasie pokonujemy 600 metrową trasę i ponad 20 metrów w pionie. Na wózek mogą się zabrać dwie osoby. Korków nie ma bo wyciąg obsługuje 354 wózki na godzinę. 

Po tych atrakcjach możemy wieczorem wybrać się do Muzycznej Owczarni w Jaworkach. W menu jest muzyka dla każdego. Od dobrego jazzu po poezję śpiewaną. Koncertują tu Skaldowie, Hanna Banaszak, Nigel Kennedy, The Animals, Andrzej Sikorowski, Mikroklimat, Grażyna Łobaszewska, tercet : Napiórkowski, Karolak, Czerwiński, Tadeusz Woźniak, Lora Szaferan, Breakout, Leszek Możdżer, Elżbieta Adamiak czy zespół Bez Jacka i wielu innych. 

Szóstego dnia "wczasów" w Sromowcach polecam dzień na Termy w Bukowinie Tatrzańskiej. Termy Bukovina zapewniają całodzienny zestaw rozrywek. 

↪ Siódmego dnia wracamy w góry. Jedziemy ponownie do Jaworek skąd za Owczarnią wyruszymy na szlak w Małe Pieniny. Jak sama nazwa wskazuje Małe Pieniny są wyższe i zajmują dużo większy obszar. Wzdłuż potoku Białej Wody wspinamy się wśród skałek do grzbietu granicznego. W górnej części szlaku mamy Rezerwat Biała Woda. Wapienne skałki urozmaicają bazaltowe ostańce. Świadectwa że niegdyś na tych terenach ok. 100 mln lat temu był wulkan. Rezerwat stworzono w 1963 roku by uchronić go przed niepożądaną działalnością gospodarczą. Udokumentowane osadnictwo Białej Wody sięga czasów Bolesława Chrobrego. Od drugiej połowy XIV wieku przybyli tu Wołosi, którzy przynieśli z sobą kulturę pasterską. Powstała spora wieś zamieszkała przez Rusinów. Po wojnie Biała Woda była ofiarą akcji Wisła. W 1947 r. wysiedlono Rusinów, a zabudowania spalono. Widoczne są jeszcze na terenie rezerwatu resztki fundamentów i zdziczałe drzewka owocowe.

↪ Dochodząc do szlaku granicznego kierujemy się w stronę Wysokiej (1050 m n.p.m.) najwyższej góry Małych Pienin. W dole widzimy bardzo fotogeniczne skałki w Rezerwacie Zaskalskie-Bodnarówka. To kolorowe skały zbudowane z fliszu karpackiego. Wokół szczytu Wysokiej znajduje się rezerwat Wysokie Skałki. Górę porasta gęsty las i łatwo tam zejść ze szlaku. Kiedyś wiódł on granicą i był przez to bardzo niebezpieczny. Przy szczytowe piargi utrudniają wspinaczkę na szczyt, na którym dodatkowo są barierki utrudniające wejście. Wyczulam wszystkich by uważali tam na oznakowanie szlaku bo można się mocno potłuc. Z Wysokiej zejdziemy do Wąwozu Homole - jednego z najpiękniejszych beskidzkich wąwozów. Po drodze mijamy Polanę pod Wysoką. Wśród łąk widzimy betonowe koryta nawadniające wybudowane przez Łemków (dawnych mieszkańców tych pól). Pod Wysoką była owczarnia. W 1974 roku przekazano ją studentom by zaadaptowali ją na bacówkę. Była tam świetna atmosfera. Spaliśmy w śpiworach na sianie, a przed bacówką nocą pasterze przyganiali owce do specjalnej wiaty. Ostatnio byłem tam we wrześniu 1980 roku. Nocą na dworze była straszna mgła. Zerowa widoczność. Słychać było jedynie dzwonki owiec. Psy pilnujące stad nie były groźne dla ludzi. Zresztą pamiętam do dziś komendę "ku owcom" przywołującą psy pasterskie do posłuszeństwa. Czuliśmy wiarę w zmiany po podpisaniu porozumień sierpniowych. Ktoś grał "Obławę" potem "Są w Ojczyźnie rachunki krzywd". Dwa miesiące potem bacówka spłonęła jakby w zemście wygnanych Łemków.