Archiwum dla 2018
Choinka i Mikołaj. Skąd się wzieła tradycja obchodów Święta Bożego Narodzenia?
Wigilia i święta Bożego Narodzenia to chyba najważniejsza uroczystość rodzinna w roku. Z dziada pradziada pielęgnujemy tradycję należytego obchodzenia tych świąt. Jak to często bywa w tradycji tej odnajdziemy zarówno elementy chrześcijańskie jak i pogańskie. Są też zwyczaje, które po prostu przyjęły się w naszej rodzinie w tym dniu.
Wigilia - pogańskie święto?
Przede wszystkim wigilia oznacza czuwanie. Kończy się Adwent i na pamiątkę oczekiwania narodzenia Jezusa obchodzimy Wigilię podczas, której wspólnie, w gronie rodziny, oczekujemy Jego przyjścia. Przyjęty umownie dzień 24 grudnia wiązał się ze świętem ku czci boga rolnictwa Saturna obchodzonym w Starożytnym Rzymie.
Pewnie dlatego w wielu domach pod biały obrus ciągle wsuwane jest wigilijne sianko, a także ziarna zbóż, fasoli, maku, czy konopi w podziękowaniu dla opiekuńczych bóstw. Tradycją jest pozostawienie wolnego nakrycia dla zbłąkanego wędrowca.
Tak samo tradycją pogańską jest utrzymywanie przez całą noc ognia w piecu kuchennym. Potem zapalano świece na choince, a gdy pojawiły się elektryczne lampki choinkowe powstał zwyczaj zapalania wigilijnej świecy.
Pierwsza gwiazdka, a wybuch supernowej
Kolację rozpoczynamy, gdy tylko na niebie pojawi się pierwsza gwiazda. To na pamiątkę Gwiazdy Betlejemskiej, zjawiska astronomicznego zwiastującego narodziny Chrystusa. Często występowało ono w czasach jego narodzin. Od kumulacji planet, po wybuch supernowej.
Rodzinną kolację powinna poprzedzić wspólna modlitwa i odczytanie fragmentu Ewangelii o narodzinach Jezusa (Łk 2,1–14). Po modlitwie następuje znak pojednania. Dokonujemy tego poprzez podzielenie się opłatkiem między wszystkimi uczestnikami wigilii. Towarzyszy temu składanie sobie nawzajem życzeń, w jakimś sensie połączonych z życzeniami noworocznymi. Opłatkiem dzielimy się także ze zwierzętami domowymi, czy hodowanymi w gospodarstwie.
Dlaczego 12 potraw?
Następnie przystępujemy do spożywania przygotowanych tradycyjnych dań wigilijnych. Najczęściej jest ich 12. na pamiątkę 12 apostołów, czy 12 miesięcy w roku. Liczba dań się zmieniała na przestrzeni wieków, podobnie jak i potrawy. Podstawą wigilii są dziś pierogi i karp, rozreklamowany zwłaszcza w czasach PRL-u. Co prawda na wigilijnych stołach pojawił się już w XII wieku, ale podstawową wigilijną rybą był zawsze szczupak. Karp jako ryba był tradycyjną potrawą Żydów. Najczęściej w galarecie z rodzynkami. Tak było do II Wojny Światowej. Dopiero po wojnie karp stał się podstawowym daniem wigilijnym, podawany na ciepło. Smażony na tradycyjnym oleju z domowych tłoczni. Można go jeszcze dostać od rolników na targowiskach.
W niektórych kościołach odpowiednikiem wigilii w okresie świąt wielkanocnych jest wieczerza sederowa. Oprócz Żydów tradycję tę kultywują ewangelicy urządzając w Wielki Czwartek Ostatnią Wieczerzę w oparciu o opisy z Nowego Testamentu. To połączenie starotestamentowej wieczerzy upamiętniającej wyjście Żydów z niewoli egipskiej z nowotestamentową Ostatnią Wieczerzą.
Historia choinki
Dla dzieci największą frajdą wigilijnego wieczoru jest choinka i św. Mikołaj. Do centralnej Polski choinka dotarła z Niemiec zaledwie 200 lat temu. To tam rozpropagował ją 500 lat temu dr Marcin Luter twórca kościoła protestanckiego. Pierwsze choinki w Polsce pokazały się w Gdańsku, na Mazurach i na śląsku Cieszyńskim. Tam gdzie mieszkali protestanci. Zwyczaj dekorowania domu choinką w święta Bożego Narodzenia przyjął się również w innych krajach protestanckich. W Francji, Anglii, Skandynawii w Stanach Zjednoczonych. Choinka stałą się nierozłącznym elementem świąt w wielu domach na całym świecie. Oczywiście jak to wskazują niektórzy "znawcy" tematu powołani od pisania historii na nowo choinka była już wcześniej.
Tak. Pogańska Majka o której pisaliśmy już w artykule Noc Kupały. Sobótka. Majka . Tyle, że stawiano ją i nadal stawia się na wysokich słupach w maju chociaż również była powiązana ze świętem przesilenia letniego, obchodzonym w noc św. Jana. Najkrótszej nocy w roku.
Przystrajanie choinki
Marcin Luter zalecał by przy rodzinnej atmosferze świąt, w domowym zaciszu była zawsze choinka przystrojona palącymi się świecami. Najstarszym świadectwem dokumentującym tę tradycje jest jest rycina Łukasza Cranacha Starszego z 1509 r. Przedstawia on choinkę przystrojoną świecami, które obrazowało rajskie drzewko życia. Z tego okresu pochodzą też dokumenty zakupu choinek przez różne kościoły na terenie Niemiec.
Symbolika choinki
Choinka miała nieść nadzieję i symbolizować ciągle odradzające się życie. Luterańscy duchowni zaczęli zachęcać wiernych by ustawiać w domach zielone drzewka, które były ozdabiane świecami i jabłkami. Miały one przypominać o starotestamentowym grzechu pierworodnym i uwolnieniu od niego wraz z przyjściem na świat Jezusa. Ten symbol uwolnienia chrześcijan od starotestamentowego obciążenia grzechem pierworodnym był zgodny z nauczaniem Lutra. Jabłka na choince były jednocześnie symbolem płodności. Na choinkach wieszano również rózgi weselne, żeby zamieszkująca dom panna młoda rodziła liczne i zdrowe potomstwo.
Świetlista choinka
Palące się na choince świece były zarówno pogańską tradycją domowego ogniska jak i symbolem obecności Chrystusa. Nawiązaniem do Jego słów „Ja jestem światłością świata” (J 8,12). On przyszedł na świat jako światłość. Gwiazda na czubku choinki symbolizuje Gwiazdę Betlejemską. Zazwyczaj przypominała kometę. Niestety w okresie PRL-u na wielu choinkach pojawiały się, jako znak czasu, pięcioramienne gwiazdy w kolorze czerwonym.
Taka choinka była przede wszystkim uosobieniem radości z przyjścia Zbawiciela.
Niechęć Kościoła Katolickiego do pielęgnowania tej tradycji nie powstrzymał popularyzacji choinek. Wkrótce ich znaczenie stało się symbolem łączącym chrześcijan i osób, które nie żyją aktywnym życiem religijnym. Zgodnie z tradycją udekorowane choinki powinny być w naszych domach co najmniej do święta Trzech Króli (6 stycznia), ale nie dłużej niż do 2 lutego (Matki Boskiej Gromnicznej).
Mikołaj
Podobnie jak historia choinki, historia św. Mikołaja jest dla wielu sprawą ambicji i dzielenia ludzi. Niestety.
Nawet najmłodsze dzieci wiedzą, że św. Mikołaj pochodzi z Laponii. Ma okrągły brzuszek i jest zazwyczaj ubrany na czerwono. Dzięki reniferom przemierza świat w swoich saniach. Rozdaje prezenty wchodząc do domów przez komin. W tajemnicy, gdy wszyscy śpią, podrzuca je pod choinkę. W nowych blokach, gdzie nie ma kominów i odpowiednio dużych choinek prezenty zostawia w kolorowych skarpetach lub pod poduszką śpiących grzecznych dzieci. W przygotowaniu prezentów pomagają mu elfy.
Mikołajki
Dzień św. Mikołaja tak zwane mikołajki tradycyjnie obchodzimy 6 grudnia, ale w wielu domach postać Mikołaja pojawia się dodatkowo w wigilię, gdy może się spotkać cała rodzina. Znaczenie Mikołaja jako osoby rozdającej prezenty ma znaczenie uniwersalne. Dzieci starają się być grzeczne przez cały rok, za to mogą liczyć na nagrodę, po całym roku starań. Nagroda jest dawana od baśniowego Mikołaja, więc nie wiąże jej z osobą darczyńców co zapewnia anonimowość fundatora prezentu. Postać św. Mikołaja jest opisywana w wielu bajkach i filmach o tematyce świątecznej.
Mikołaj vs. Dziadek Mróz
Postać Mikołaja zwłaszcza "świętego" Mikołaja nie bardzo pasowała w komunistycznym Związku Radzieckim. Tam na potrzeby dzieci odpowiadał Dziadek Mróz, który prezenty roznosił razem ze Śnieżynką. Pojawiał się w Nowy Rok i rozpoczynał okres świąt, który w prawosławiu jest nieco później. Pochodzi z miejscowości Wielki Ustiug na północy Rosji. Co ciekawe białoruski Dziadek Mróz pochodzi z Puszczy Białowieskiej i tam ma swój dom niedaleko Polski.
Święty Mikołaj
Z lekcji religii dzieci mogą się dowiedzieć, że to wszystko jest kłamstwem, a św. Mikołaj nazywany biskupem Miry urodził się w Turcji w 270 roku. Jak mówią przekazy od najmłodszych lat był bardzo pobożny i szczodry w rozdawaniu prezentów, na które było go stać dzięki bogatym rodzicom. Był ich jedynym dzieckiem, na którego przyjście długo czekali, dlatego nie szczędzili mu pieniędzy by mógł je dawać innym. Święty Mikołaj miał też inne zasługi, a nawet dokonywał cudów.
Gdy Mikołaj dowiedział się, że pewien mężczyzna, który miał trzy córki popadł w biedę i nie miał pieniędzy na ich posag obdarowywał je po kolei pieniędzmi. W okresie Bożego Narodzenia, podrzucał im sakwy pełne złotych monet. Innym razem uratował trzech młodzieńców skazanych na karę śmierci za błahe przewinienie. Wstawił się wówczas o łaskę dla nich u samego cesarza Konstantyna I Wielkiego. Modlitwami uratował trzech rybaków, którzy mogliby zginąć podczas burzy na morzu. Również wskrzesił trzech zabitych ludzi, których hotelarz zamordował za nieuregulowanie rachunku za nocleg.
Jedno z podań mówi, że podczas jego pielgrzymki do Jerozolimy na statku rozpętała się burza. Wokół niego zgromadzili się wszyscy marynarze a on modlitwami cudownie ocalił statek, przez co jest uważany za patrona marynarzy. W wielu krajach św. Mikołaj nazwany biskupem Miry (obecnie Demre) był również przedmiotem kultu jako patron dzieci. Mówią o tym Kazania Świętokrzyskie z XIII wieku. Według legendy św. Mikołaj zmarł 6 grudnia 345 bądź 352 roku. Został pochowany w Mirze skąd część jego szczątków wykradziono i przeniesiono w 1087 roku do Bari. Obecnie jego grób możemy oglądać w muzeum w tureckiej Antalyi.
Prawosławne uroczystości ku czci Św. Mikołaja
Św. Mikołaj jest szczególnie czczony w kościele prawosławnym, nosi przydomek Cudotwórcy. Ikony z jego podobizną są niemal w każdej cerkwi. Również czczono do w kościele katolickim. Znane są podania, że dzieci śpiewające w chórze kościelnym 6 grudnia dostawały cukierki i miały dzień wolny od pracy.
Zresztą dzień 6 grudnia (w rocznicę śmierci świętego Mikołaja) od wieków był obchodzony jako dzień św. Mikołaja. Już w XVII wieku był to dzień wolny od pracy, a w Polsce obowiązywał jeszcze w XIX wieku. Co prawda, według kalendarza juliańskiego uroczystość ku jego czci przypada 19 grudnia (a wielu prawosławnych wiernych korzysta z kalendarza juliańskiego przy ustalaniu dat świąt religijnych).
W czasach papieża Pawła VI Sobór Watykański II zarządził rewizję kultu niektórych świętych w kościele katolickim. W 1969 roku opublikowano w Calendarium Romanum zniesienie oficjalnego święta 6 grudnia i postanowiono, że tego dnia będzie obchodzone tzw. wspomnienie dowolne.
Istnienie św. Mikołaja rozdającego prezenty, głównie słodycze wiąże się obecnie głównie z komercjalizacją świąt. W marketach jest sporo "dyżurujących" św. Mikołajów. Od lat można też zamówić sobie wizytę św. Mikołaja do domu. W mediach najczęściej św. Mikołaj łączy się teraz z reklamą coca-coli na samochodzie ciężarowym.
Co ciekawe nie wszędzie przyjął się Mikołaj rozdający prezenty. Oprócz ZSRR i dzisiejszych krajów postsowieckich gdzie rządzi Dziadek Mróz, św. Mikołaja nie ma w Hiszpanii. Tam prezenty pod choinkę przynoszą po prostu Trzej Królowie 6 stycznia.
#święta Bożego Narodzenia #choinka #św. Mikołaj #Dziadek Mróz #prezenty #święty Mikołaj #Tradycja świąt Bożego Narodzenia #karp wigilijny #wieczerza sederowa #majka
Dlaczego odtrącam ludzi, którzy podają mi rękę?
Psychiatrzy alarmują
Samotność jest coraz częstszą przyczyną doprowadzającą ludzi do depresji.
Co jest powodem alienacji?
Dlaczego ludzie odtrącają innych i stają się samotni?
Alienacją w społeczeństwie zajmowało się już wielu filozofów i psychologów. Karol Marks przyczyn doszukiwał się w przedmiotowym traktowaniu człowieka, trybiku w ogólnym mechanizmie funkcjonowania kapitalizmu. Od najmłodszych lat ubieramy młodego człowieka w mundurek szkolny i wysyłamy aby edukował się na nasz obraz i podobieństwo. W szkole podlega selekcji według kryterium ustalonego przez nauczycieli i, wybieranego co kilka lat, nowego ministra oświaty. Potem trafia, jako wybraniec, do dalszej edukacji, lub jako odpad - do pośredniaka, gdzie przytrafia mu się od czasu do czasu praca na umowę-zlecenie.
Upraszczając można napisać, że w zasadzie ci co dalej się uczą też podzielą ich los, tylko nieco później. Zapłacą trochę więcej za kolejne lata nauki. Po drodze dowiedzą się, że nie od wiedzy zależy ich życie, ale od tego jaką pracę załatwi mu ktoś z rodziny. Świadectwo z biało-czerwonym paskiem, dwa dyplomy, jeden z wyróżnieniem i kursy bez gwarancji na staż. To rodzi frustracje i agresję. Zwłaszcza, że ciągle żyjemy w konsumpcjonizmie, kreowanym przez media.
Dlaczego przeglądamy się w oczach innych?
Od przedszkola pierwszą zasadą jest sprawdzenie co pod choinkę dostał kolega. Do szkoły najlepiej chodzi się w butach z metką na której jest cena. Natomiast smartfony nie mogą być starsze nić rok. Starsze są passe.
Nawet gdy przygarniesz bezdomnego kota na zimę, to z mediów dowiesz się, że on najchętniej kupowałby jakąś karmę, a nie żywił się resztkami. Więc jedz płytki z awokado, a kot ma mieć wątróbki z oryginalnej puszki wyprodukowanej przez firmę X, która sponsoruje prognozę pogody w telewizji, za którą płacisz abonament.
Ja vs. inny
Dopada nas niemoc, a deficyt sukcesu przekładamy na agresję do innych, najczęściej do tych, którzy są przy nas. Koleżankę w przedszkolu lubimy dopóki ma gorsze zabawki i zazdrości nam nowej Barbie. Gdy pojawi się rywalizacja sprawa robi się kłopotliwa. Nie zawsze uda się wymóc na rodzicach ciągle nowe gadżety, którymi można byłoby się bezpiecznie pochwalić. O znajomość tych co mają więcej jedynie zabiegamy. Oni przecież traktują nas tak jak my traktujemy tę biedniejszą koleżankę, więc na końcu żadna opcja się nie sprawdza. Co gorsza, w szkole pojawiają się podziały grupowe i grupowe egzekucje. Jesteśmy w jakimś kółku wzajemnej adoracji, ale wystarczy jedno pomówienie czy wpadka i możemy z niego wypaść, za zbitą twarz.
Uczysz się źle to przykleją ci metkę idiotki/idioty. Uczysz się za dobrze to jesteś lizusem. Do tego widzimy zabawy dorosłych. Prawdziwy Polak, prawdziwy katolik, prawdziwy patriota. Oni stoją tam, a my stoimy tu. gdzie będzie nas widać. Dzieci się szybko uczą i chętnie z tego korzystają. Do tego jesteśmy zamknięci w naszych w domach. Strach rodziców o bezpieczeństwo dzieci nie jest bez uzasadnienia. Przecież na ulicy czeka "przyjaciel z dopalaczami".
Poza tym łatwiej hoduje się kwiatki w szklarni tworząc im przyjazny mikroklimat.
Przyjazny do czego?
Przecież hodowana w domu Marysia, Tosia, czy Zosia w końcu i tak musi wyjść z domu, a wówczas okazuje się, że nie jest przystosowana do życia w społeczeństwie. Więc szuka, jak ćma, światła aby wyrwać się z domowych pieleszy, i nawet nie zauważy, że trafia nie na światło, lecz na ogień palącej się świecy zwany dumnie narzeczonym, czy mężem.
Potem żyją jak pies z kotem, dręcząc siebie nawzajem, co jedynie pogłębia ich samotność.
Tak samo traktują swoje dzieci i koło się zamyka.
Samotność niejedno ma imię
Budowa społeczeństwa w wirtualnym świecie mediów społecznościowych jedynie pogłębia samotność. Ekshibicjonizm bez konieczności wychodzenia z domu. Namiastka życia towarzyskiego. Każdy coś pisze, a nikt niczego nie czyta.
Zobacz co kupiłam, zobacz gdzie byłam na wczasach, zobacz gdzie byłam na imprezie, zobacz jakiego mam chłopaka, pieska, synka.
Co ciekawe zainteresowanie jest dopóki my się czymś chwalimy. Mało przyglądamy się zdjęciom innych. Oczywiście "like" postawimy - licząc na wzajemność.
Najgorsza jest jednak samotność w rodzinie. Odtrącamy rodziców, odtrącamy dzieci, odtrącamy małżonków, czy partnerów. Nie szanujemy siebie nawzajem. Nie przyjmujemy siebie takich jakimi jesteśmy. Przyczyna jest w wygórowanych oczekiwaniach.
- Wychowaliśmy dzieci, zaplanowaliśmy im szkołę, nosiliśmy za nimi tornister, a syn całe dnie siedzi przed konsolą, nawet pokoju nie posprząta. Dlaczego traktujesz matkę jak służącą?
- Marek ma nowego Xboxa, a ja muszę się męczyć na starym PC-ie. Już wszyscy w klasie ze mnie się śmieją, a przecież poprawiłem dwóję z polskiego i dopuszczą mnie w końcu do matury.
Coś za coś. Like za like. Przyjaźń za odpisanie pracy domowej. Dopuszczą mnie do matury, to kupcie mi Xboxa. Ożeniłem się z tobą więc daj mi święty spokój. Czego ode mnie chcesz...
Handel uprzejmościami. Dzisiejszy świat w realu.
Zmiana
Czy stać nas na krok w tył, na opamiętanie się, na zmianę podejścia do innych. Podobno Bóg (los, opatrzność - niech każdy wybierze coś za siebie) wysyła nam na ten temat znaki. Słuchając piosenki może warto się nad tym zastanowić?
Zawsze odchodzą ci, na których nam najbardziej zależy,
Zawsze ci, którym nie zdążyliśmy wszystkiego powiedzieć,
Nigdy nie wrócą ci, na których najbardziej czekamy,
Nikt nam nie odda chwil już raz zmarnowanych.
Zawsze ci, którym nie zdążyliśmy wszystkiego powiedzieć,
Nigdy nie wrócą ci, na których najbardziej czekamy,
Nikt nam nie odda chwil już raz zmarnowanych.
Słodki Całus od Buby, K. Jurkiewicz, Zawsze odchodzą ....
Może warto się zmienić?
Szanuj siebie, szanuj innych
Szacunek do drugiego człowieka powinien wynikać z szacunku do samego siebie. Skoro jesteśmy dziećmi Boga, to nie tylko ja się liczę, ale i ten drugi człowiek. Czujesz respekt, szanujesz osiłka, który może dać ci w gębę, to czemu nie szanujesz osoby, która jest przy tobie i znosi twój paskudny charakter? Dlaczego musi doświadczyć cię los, byś zrozumiał?
To nie będzie zemsta, kara, ale wskazówka do otworzenia ci oczu. Chwila nieuwagi na drodze, wylew, czy po prostu pogłębiająca się depresja, której efektem jest złoty strzał, a staniesz się warzywem skazanym na opiekę od innych. Tych których krzywdzisz na co dzień.
Jeżeli nawet dożyjesz starości, będziesz sam. Nie spodziewaj się telefonu od tych, których odtrąciłeś. Nie mają już twojego numeru. Wymazali cię z pamięci.
Dlaczego odtrącam ludzi, którym na mnie zależy?
Przy relacjach między ludźmi pojawia się pojęcie zaufania. Ludzie tłumaczą sobie utrudnione relacje z innymi jego brakiem. Skoro przyjęliśmy, że wszyscy jesteśmy dziećmi Boga, który stworzył nas na swój obraz i podobieństwo to ufajmy innym. Dlaczego nie ufasz innym nie skoro ufasz Bogu? Bóg dał ci wolną wolę w postępowaniu, nie odbieraj zatem wolności innym. Tym bardziej, że chodzi o twoje dziecko, twoją żonę, twojego ojca. Nie szpieguj ich. Nie szukaj potknięć, ale przyjmij, że ktoś już czuwa nad ich postępowaniem. Jeżeli stanie się im krzywda to tylko po to, aby ich wzmocnić. By ciebie wzmocnić.
Szanuj bezinteresowność innych. Nie traktuj jej jako wyraz słabości i służalczego oddania. Przyjmij tę wartość z należytym poszanowaniem. Otwórz się na dobro innych. Bądź gotowa/y przyjąć szczęście i miłość, od drugiego człowieka.
Zauważcie, że osoby starsze, doświadczone swoim wiekiem często oprócz chorobliwego uzależnienia od telenowel kierują się w stronę kościoła. Nawet nie samej wiary, ale kościoła w sensie zboru, społeczności. Szukają kontaktu z innymi ludźmi. Chociażby na spotkaniach parafialnych czy w marketach. Poza tym, gdy rodzina zaczyna nas unikać na co dzień, a pogrzeby znajomych są coraz częstsze pojawia się pytanie - co będzie z nami dalej? Przychodzi refleksja i chęć do rachunku sumienia. Rozliczenia się z nienawiści do innych i prośba o pojednanie.
Dokąd zmierzam?
Często pojawia się pytanie jak będzie wyglądał ten nasz Sąd Ostateczny. Czy będziemy dopuszczeni do raju czy jedynie skazańcami czeluści.
Widziałem dwóch skazańców, co na swym uboczu
Wysłuchali wyroku pod bagnetów strażą
I na tłum zgromadzony patrzyli bez oczu,
Jak ślepiec, kiedy zmierzchu wypatruje twarzą.
Jeden z nich, licząc jakieś ubiegłe godziny,
O widzenie się z ojcem poprosił nieśmiało;
A drugi wnet zawołał: "Ja nie mam rodziny!"
A miał ją, lecz mieć nie chciał... Tak mu się zdawało.
Śnił teraz, że chata, niegdyś ludna, traci
Ich ciała, bezpowrotnie wyszłe z jej alkierza.
Czuli próżnię na miarę wzrostu swych postaci,
Jak klatka, z której nagle wypłoszono zwierza.
Jeden z nich, zapatrzony w strzęp własnego cienia,
Chciwie wody żądał wargą obolałą,
A drugi wnet zawołał: "Ja nie mam pragnienia!"
A miał je, lecz mieć nie chciał... Tak mu się zdawało.
Wysłuchali wyroku pod bagnetów strażą
I na tłum zgromadzony patrzyli bez oczu,
Jak ślepiec, kiedy zmierzchu wypatruje twarzą.
Jeden z nich, licząc jakieś ubiegłe godziny,
O widzenie się z ojcem poprosił nieśmiało;
A drugi wnet zawołał: "Ja nie mam rodziny!"
A miał ją, lecz mieć nie chciał... Tak mu się zdawało.
Śnił teraz, że chata, niegdyś ludna, traci
Ich ciała, bezpowrotnie wyszłe z jej alkierza.
Czuli próżnię na miarę wzrostu swych postaci,
Jak klatka, z której nagle wypłoszono zwierza.
Jeden z nich, zapatrzony w strzęp własnego cienia,
Chciwie wody żądał wargą obolałą,
A drugi wnet zawołał: "Ja nie mam pragnienia!"
A miał je, lecz mieć nie chciał... Tak mu się zdawało.
Bolesław Leśmian, Dwaj skazańcy
Abracham Calovius
Najwięcej o Sądzie Ostatecznym pisał profesor z Wittenbergi Abracham Calovius. Urodził się w Morągu na Mazurach. Był ortodoksyjnym luterańskim teologiem. Zapoczątkował dział teologii chrześcijańskiej zajmujący się
problematyką śmierci i końca świata. W swojej pracy „Eschatologia
sacra”, prowadził rozważania na temat śmierci, końca świata,
zmartwychwstania oraz Sądu Ostatecznego. Jako zagorzały wróg relatywizmu, przenikania
się religii i postaw pogańskich poszukiwał odpowiedzi na pytanie w
jakim stopniu na Sądzie Ostatecznym człowiek będzie rozliczony ze swego
życia na ziemi. Skoro Bóg stworzył nas i kieruje naszymi poczynaniami to
jedynie wiara, wszystkie części objawionej prawdy, może nas
doprowadzić do zbawienia na Sądzie Ostatecznym.
Poglądy Caloviusa
stoją w sprzeczności do eschatologii ekumenicznej. Inaczej do Sądu Ostatecznego podchodzi kościół katolicki, kalwiniści, czy nawet świeccy
socjologowie. Według nich istnieje ścisły związek między życiem na
ziemi, a zbawieniem rozumianym jako zapłatę za grzechy ziemskie. Dla
katolików nieśmiertelność duszy i przeniesienie bytu do krainy zmarłych
to elementy dogmatyki wiary. Pośmiertną nagrodą jest raj, a piekło karą
za grzechy na ziemi.
Dialektyka ta wydaje się podziałem na
zwolenników prawd ze Starego i Nowego Testamentu. W Starym Testamencie potrzeba odkupienia za grzechy przejawia
się ciągle. Jest tak na skutek odkupieńczej historii tułaczki narodu żydowskiego, który był
postrzegany jako oś odkupienia ludzkości i świata. W Nowym Testamencie, to Jezus jest gwarantem odkupienia, a
jego cierpienie na krzyżu wyzwala nas od grzechu pierworodnego dając
powszechność zbawienia jedynie za wiarę. Tak właśnie Calovius zdefiniował luterańskie widzenie Sądu Ostatecznego.
Najczęściej swoją samotność ludzie tłumaczą brakiem zaufania do innych, skutkującym zamknięciem w sobie. Wyśmiewane w przedszkolu, tłamszone przez rodziców, poniżane przez mężów, wykorzystywane przez dzieci. Niedoceniani w pracy i życiu prywatnym. Zamykamy się w sobie i z przerażeniem widzimy, że jest nam z tym dobrze. Komuś przypadkowo napotkanemu opowiadamy nasz życiorys licząc, że poświęci nam chwilę uwagi.
Przeglądam dywagacje filozofów, czytam o atomizacji społeczeństwa...
Ciągle mam wrażenie, że coś jest nie tak.
#Abracham Calovius #samotność #depresja #samobójstwo #złoty strzał #Sąd Ostateczny #przemoc #alienacja #atomizacja społeczeństwa #agresja
Kartki świąteczne, ręcznie robione karty okolicznościowe
Przygotowywania do świąt Bożego Narodzenia to czas Adwentu. W społecznościach chrześcijańskich okres ten służy duchowemu oczekiwaniu na przybycie Stwórcy. To najlepszy moment na uczestnictwo w rekolekcjach, duchowej odnowie przed Bożym Narodzeniem.
W domach to okres "wielkiego sprzątania". Trzepanie dywanów, mycie okien, gruntowne porządki. W sklepach kolejki za prezentami i ozdobami świątecznym. Wszystko po to by być jak najlepiej przygotowanym na święta. Trzeba też kupić jedzenie. Zaplanować wszystko w każdym szczególe. Podzielić się przygotowaniem potraw wigilijnych na wspólną Wigilię.
Ozdoby świąteczne kiedyś i dziś
Kiedyś ozdoby świąteczne nie kupowało się w sklepach. Wykonywaliśmy je sami. Bombki były wykonywane z wydmuszek po jajkach. Gwiazdki z pasków papierowych. A orzechy na choinkę zawijało się w sreberka po czekoladzie, które zbierane były przez cały rok. Wieszało się też cukierki w kolorowych papierkach. Przed samą Wigilią wspólnie lepiło się pierogi, które były jednym z podstawowych dań wigilijnych.
Dziś z tych prac poprzedzających Wigilię z pewnością przetrwało przygotowywanie własnych kart świątecznych. Wprawdzie życzenia świąteczne najczęściej wysyłamy mailami, czy SMS-ami, ale nadal ręcznie wykonana karta świąteczna dla kogoś najbliższego ma swój niepowtarzalny wyraz.
Podaruj komuś coś od siebie
Wykonywane własnoręcznie karty świąteczne pozwalają nam zbliżyć się do adresata poprzez dedykowaną mu pracę artystyczną. Tę drobną - miniaturową. Możemy pochwalić się efektami. Wykazać kreatywnością. Myślę o Tobie, wiec wysyłam Ci życzenia na kartce świątecznej, którą samodzielnie wykonałam (wykonałem). To trochę inna jakość niż napisane szablonem życzenia wysyłane SMS-em, czy mailem. Dziś jest często tak, że, gdy dostaniemy pierwsze życzenia, takie same przesyłamy innym.
Tworzenie własnych kart świątecznych nie jest przecież aż takie trudne. Przez internet można kupić klej i akcesoria potrzebne do wykonania odpowiedniego typu kart okolicznościowych. Kupujemy przygotowane do tego karty, koperty i przeźroczystą folię ozdobną by kartki nie uległy zniszczeniu podczas ich transportu i ekspozycji.
Jak zrobić kartkę świąteczną?
Dobieramy odpowiednie tło, naklejamy elementy, wydrukowane napisy. Można też dostać szablony, czy wręcz wykrojniki do samodzielnego przygotowywania elementów. Są też specjalne ozdobne dziurkacze. Wykonują perforacje w kształcie serduszek, gwiazdek, śnieżynek. Specjalne elementy z krepy i bibuły ozdobnej wyzwalają kreatywność. Do tego można zastosować kolorowy sznurek papierowy, sizal, czy rafię.
Nowatorskie, autorskie pomysły się tu idealnie sprawdzają. Możliwości jest doprawdy wiele. Ozdabianie kart przy pomocy kolorowych guzików, tektury falistej, skrawków materiału, czy kolorowych piórek. Miniaturowe dzieła sztuki na potrzeby sztuki użytkowej. Tym co nie mają wyobraźni polecam filmy instruktażowe na YT. Pełno tam tutoriali pokazujących jak wykonać gwiazdki, choinki, aniołki, bałwanki. To swoiste origami przeniesione na świąteczne kartki bożonarodzeniowe.
Takie kartki możemy przygotowywać również na inne okazje: Walentynki, Święta Wielkanocne, Nowy Rok, Dzień Babci, Dzień Matki, urodziny, ślub, itp. Wykonywanie takich kartek może stać się świetnym źródłem dochodu. Tworzenie kartek okolicznościowych może też służyć do zajęć rehabilitacyjnych, w świetlicach środowiskowych, domach opieki, czy zajęciach dla niepełnosprawnych. Dzieci w przedszkolach bawią się wykonując samodzielnie kartki na Dzień Matki, przygotowując własne pamiętniki ozdabiane różnymi elementami dekoracyjnymi.
Przygotowywanie kartek - Twoje nowe hobby!
W sklepach, czy w internecie są do nabycia tematyczne zestawy do wykonywania ozdobnych kartek. Podzielone na różne grupy wiekowe. Osobne dla dziewczynek i chłopców. To przydatne w szkole pomoce edukacyjne. Służą na lekcjach z plastyki, czy z prac ręcznych. Poza tym wspólne wykonywanie kart to świetna integracja wszystkich uczestników zajęć przy pracy. Wyzwala inspiracje i emocje.
#kartki świąteczne #kartki bożonarodzeniowe #kartki na Boże Narodzenie #karki ręcznie robione #rękodzieło #prace ręczne #zajęcia rehabilitacyjne #origami
Stoki narciarskie. Gdzie na weekend?
Sporty zimowe
Uprawianie sportów zimowych to z pewnością życie z pasją, którego mogą jedynie pozazdrościć ci którzy tego nie znają. Gdy zmarzluchy siedzą w ciepłych kapciach przed telewizorem oni czekają na sygnał o pierwszym śniegu, lub zbierają pieniążki na wyjazd na lodowiec. Kompletują sprzęt narciarski. Przeprowadzają niezbędne naprawy, czy prace konserwujące. Gdy tylko warunki pozwolą wyruszają na dłuższe lub weekendowe wypady na narty, czy snowboard.Trzeba zauważyć, że warunki narciarskie w Polsce uległy ostatnio znacznej poprawie. W ostatnich latach sporo pieniędzy zainwestowano w wyciągi narciarskie, naśnieżenie i przygotowanie stoków i to w całej Polsce. Nawet uparci górale dogadali się nad wspólnym wykorzystaniem stoków górskich, powstania na nich wyciągów i tras narciarskich. Połączył ich biznes związany z tworzeniem ośrodków narciarskich tak aby turyści nie wyjeżdżali za granicę i pieniążki zostawiali w Polsce. Przykładem może być rewolucyjny rozwój Białki Tatrzańskiej.
Sporty zimowe a zasobność portfela
Sprzęt turystyczny nie jest tani, podobnie całodzienne karnety na wyciągi, dlatego osoby, które uprawiają narciarstwo nie należą do osób biednych, które zadowolą się byle oślą łączką z orczykiem pamiętającym czasy PRL-u. Oczekiwania są wysokie i na taką ofertę liczą amatorzy sportów zimowych, zwłaszcza, że wyrównały się ceny w Europie.Wybierając się na narty rozpatrujemy kilka spraw. Jak dojechać, jakie jest zaplecze gastronomiczne i hotelowe, jaką mają trudność i jak są przygotowane trasy zjazdowe, czy w ośrodkach narciarskich jest wspólny karnet na różnego rodzaju wyciągi, transport i inne atrakcje.
Trasy narciarskie w Polsce
Najdłuższą w Polsce jest trasa narciarska z Kasprowego Wierchu, przez Halę Gąsienicową do Kuźnic. Liczy ona 8,5 km. Trasa zjazdowa z Pilska ma 4,5 km, podobnie trasa Skrzyczne - Szczyrk, czy Lollobrigida w Szklarskiej Porębie. Jednak sama długość trasy nic nam nie mówi. Liczy się też trudność, różnica w poziomie, ilość tras zjazdowych w całym ośrodku narciarskim i przepustowość wyciągów i kolejek linowych. Z uwagi na ilość chętnych wjazd na Kasprowy Wierch to wyzwanie, któremu trudno sprostać. Przepustowość kolejki to zaledwie 180 osób na godzinę.W Stroniu Śląskim na Czarną Górę nowoczesny 6-cio krzesełkowy wyciąg wwozi w tym samym czasie 3000 osób. Poza tym na Czarnej Górze czeka na narciarzy 6 tras zjazdowych naśnieżanych i ratrakowanych dwa razy dziennie. Na Kasprowym jeździmy na tym co spadnie z nieba i co rozjeżdżą ci co jechali przed nami. Czyli po kilku godzinach stania w kolejce do kolejki, hardkorowa jazda po muldach.
Do czego uprawnia nas karnet?
Za to w ośrodkach narciarskich mamy kilkanaście tras przygotowanych dla osób o różnym poziomie umiejętności. Kupując karnet mamy dostęp do wszystkich wyciągów i kolejek linowych, transportu, a czasem również do innych atrakcji. Tak jest na przykład w przypadku karnetu TatrySki , który udostępnia wszystkie wyciągi w 14 ośrodkach narciarskich w 10 miejscowościach w Polsce i na Słowacji (od Białki Tatrzańskiej, Czorsztyn po Bachledową Dolinę i Szczawnicę). Na ten sam karnet przysługują nam również wejścia na baseny i lodowiska wyznaczone przez dostawcę karnetu. Jest również bezpłatna linia autobusowa TatrySki umożliwiająca przemieszczanie między ośrodkami narciarskimi. Skorzystanie z takiego karnetu daje nam również możliwość uczestniczenia w nauce jazdy na nartach.Tak jest w Kotelnicy Białczańskiej i połączonym z nią Ośrodku Narciarskim Bania Ski & Fun. Dzieci mają specjalnie wydzielone stoki dla początkujących dostosowane do ich wieku i umiejętności. Nowością są gumowe transportery narciarskie. To duże ułatwienie zwłaszcza dla początkujących snowboardzistów, którym ciężko idzie opanowanie jazdy na orczyku. Z myślą właśnie o snowboardzistach są w Pirenejach w Andorze specjalne zadaszone transportery dla narciarzy.
Kursy nauki jazdy na nartach
Kursy nauki jazdy na nartach są prowadzone indywidualnie lub w ramach normalnych zajęć na stoku w ramach karnetu. To duże ułatwienie, bo rodzice nie muszą im asystować co nie zawsze jest korzystne dla dziecka. Poza tym jest bałagan na stoku dla dzieci, gdy przy każdym maluchu jest dwójka rodziców. Lepiej niech rodzice idą sobie pojeździć z dorosłymi, a nauczanie jazdy na nartach pozostawić instruktorom. Oczywiście jest to możliwe jedynie w profesjonalnych ośrodkach narciarskich. W niektórych centrach narciarskich są nawet specjalne przedszkola narciarskie. Rodzice na czas własnego szusowania oddają dzieci na zorganizowane zajęcia z nauką jazdy na nartach. To pozwala odpowiednio odpocząć zarówno dzieciom jak i ich rodzicom.Jeżeli chodzi o stoki narciarskie dla początkujących to znajdziemy je niemal wszędzie. Zarówno w górach jak i na nizinach. Wystarczy kilkadziesiąt metrów wyciągu i równy, lekko pochyły stok. Dlatego by uczyć dzieci jazdy na nartach nie musimy jechać w góry. Wystarczy wyjechać na Kaszuby, Mazury, Górę Bełchatów, czy dowolny najbliższy wyciąg narciarski.
Stoki narciarskie w Polsce, stoki narciarskie w górach
Największą popularnością cieszą się stoki narciarskie w Beskidzie Śląskim, Żywieckim i na Podhalu. Jest to związane z centralnym położeniem w stosunkowo najbliżej odległości od największych polskich miast. Największą popularnością cieszy się Szczyrk. W tej niewielkiej osadzie mamy kilka ośrodków narciarskich. Dwa ośrodki narciarskie są na stokach Skrzycznego, dwa ośrodki narciarskie znajdują się na Klimczoku, są również ośrodki narciarskie na Hali Skrzyczeńskiej, przełęczy Salmopolskiej, Solisku, Białym Krzyżu. W Szczyrku mamy również kilka szkół narciarskich dla dzieci. Są również przedszkola narciarskie. Jest też ośrodek narciarstwa rodzinnego, gdzie jazdy na nartach mogą się uczyć rodzice z dziećmi. Mimo bliskości Górnego Śląska i Bielsko Białej, nie ma tam dużego tłoku. Łączna długość tras narciarskich w Szczyrku wynosi 25 km.W oddalonej o kilkanaście kilometrów Wiśle również mamy wiele ośrodków narciarskich. Ośrodki narciarskie w Wiśle są w Cienkowie, Wiśle-Malince (skocznia narciarska), Nowej Osadzie, górze Pasieki, Soszowie, Parteczniku, Siglany, Jaworniku i stoku na Czantorii. Przedszkole narciarskie znajduje się obok stoku Karina. W tym rejonie mamy też większe ośrodki narciarskie w Brennej i Istebnej. Nieco dalej położony jest równie duży nieco zaniedbany ośrodek narciarski w Korbielowie, na Pilsku (19 km. tras), oraz w Zawoi w paśmie Babiej Góry.
Na Podhalu największym powodzeniem wśród narciarzy polskich i zagranicznych cieszy się Zakopane i okolice. W świadomości wielu turystów góry w Polsce to jedynie Tatry. Nie jest to słuszne podejście. Przyczynia się jedynie do dużego tłoku. W samej Małopolsce na narty możemy jeździć do wielu rejonów.
Jak już wspomnieliśmy najdłuższą trasę zjazdową mamy z Kasprowego Wiechu. Poza tym w Zakopanem mamy kilka wyciągów narciarskich umożliwiających naukę jazdy na nartach. Najbardziej popularny do nauki jest położony niemal w samym centrum stok przy wyciągu narciarskim Lipki. To tam najczęściej stawia pierwsze kroki młodzież i dzieci wypoczywające na zimowiskach w Zakopanem.
Poza tym ośrodki narciarskie mamy na Polanie Szymoszkowej, Gubałówce, Butorowym Wierchu, Harendzie, Ugory, Olimp, na Nosalu, Antałówka, w Małym Cichym. Jednak całe centrum ośrodków narciarskich jest w Bukowinie i Białce Tatrzańskiej. Są położne na Wiechu Olczańskim, Wierchu Rusińskim, Białce Tatrzańskiej i pobliskim Jurgowie. W samej Białce Tatrzańskiej mamy w sumie 16 km tras zjazdowych, o długości 16,3 km. W większości są to nowoczesne trasy narciarskie, które powstały w ciągu ostatnich dziesięciu lat.
 |
| Jaworzyna Krynicka |
Jeżeli wybieramy się na narty w Sudety to polecamy Karkonosze. Tam czekają na nas ośrodki narciarskie w Karpaczu i Szklarskiej Porębie. Największe ośrodki narciarskie są na stokach Kopy, w Białym Jarze i ośrodek narciarski Karpatka. W Szklarskiej Porębie największy ośrodek narciarski jest na Szrenicy. Łączna długość tras na Szrenicy wynosi 12 km. Poza tym są ośrodki narciarskie na Polanie Jakuszyckiej i Białej Polanie. Szkoła narciarska i snowboardowa znajduje się w Wesołej Górce i na stoku Nartolandi.
W Kotlinie Kłodzkiej mamy kilka dużych ośrodków narciarskich. Największy ośrodek narciarski jest w Zieleńcu (41 tras o długości 22 km), poza tym połączone ośrodki Kamienica i Czarna Góra. Ośrodki Kamienica i Czarna Góra mają wspólny karnet - Skipass obejmujący Ski Region Śnieżnik. To nowoczesne ośrodki wyposażone w kolejki kanapowe z podgrzewanymi siedzeniami, o dużej przepustowości. Łączna długość tras objęta tym Skipassem wynosi 12 km.
Najbardziej znane stoki narciarskie na Podkarpaciu znajdują się w Ustrzykach Dolnych (3,5 km tras), Arłamowie (1,7 km), Gogołowie (1 km), ośrodki Chyrowa Ski (2,8 km) i Kiczera Ski (3,5 km).
Stoki narciarskie na nizinach
Weekendowy wypad na narty nie musi wiązać się z wyjazdem w góry. Pojedyncze wyciągi narciarskie mamy w Jurze Krakowsko-Częstochowskiej, w Górach Świętokrzyskich. Łączna długość tras w takich ośrodkach wynosi do 1 km, a różnicą wzniesień do 120 metrów. Na uwagę zasługuje Bałtów i ośrodek narciarski Szwajcaria Bałtowska, gdzie łączna długość tras według strony organizatora wynosi 2 km, a różnica wzniesień 150 m.Stoki narciarskie w województwie lubelskim mamy w Kazimierzu Dolnym - stok narciarski Parchatka, w Rąblowie, Smoleniu, Sławicach.
Mieszkańcy Warszawy mogą się wybrać na Górkę Szczęśliwicką, a Łodzi do Malinki lub na sztucznie usypaną przez kopalnię Górę Kamieńsk koło Bełchatowa. Góra Kamieńsk dostarcza odpowiedniej frajdy nawet dla zaawansowanych narciarzy i snowboardzistów. Są tam przygotowane cztery trasy zjazdowe po 750 metrów każda, a różnica poziomów to 150 m. Na Górze Kamieńsk mamy trzy wyciągi narciarskie i nowoczesna kolejkę krzesełkowa z ruchomym chodnikiem ułatwiającym wysiadanie, obsługująca 2000 osób na godzinę. Stok posiada sztuczne oświetlenie, armatki śnieżne, ratraki, pełen węzeł gastronomiczny i parking. Na miejscu jest szkoła narciarska i stok dla początkujących narciarzy. Gdy tylko temperatura spada poniżej zera prowadzone jest sztuczne naśnieżanie stoku.
Sporo ciekawych ośrodków narciarskich mamy na Kaszubach. W okolicy Wierzycy mamy środek narciarski w Koszałkowie. Jest 7 tras o łącznej długości 1,7 km. W Trzepowie mamy 5 tras zjazdowych o łącznej długości 1,2 km. Są jeszcze: ośrodek narciarski w Przywidzu (1,3 km tras zjazdowych), Sulęczyno, Kosowo, w Sopocie na Łysej Górze 300 m. Narty na Kaszubach są z pewnością dobrym pomysłem z uwagi na liczne atrakcje w Gdańsku.
O atrakcjach zimowych na Warmii i Mazurach pisaliśmy już wcześniej. Na uwagę zasługuje ośrodek narciarski na Górze Jesionowej niedaleko Szelment. Łączna długość 9 tras zjazdowych wynosi 3,4 km. Ośrodek narciarski Piękna Góra ma cztery trasy zjazdowe o łącznej długości 1,95 km. Natomiast niedaleko Elbląga mamy ośrodek narciarski na Górze Chrobrego na której jest pięć tras zjazdowych o łącznej długości 1,2 km.
 |
| Elbląg Góra Chrobrego |
Stoki narciarskie zagranicą
Pisaliśmy, że karnet TatrySki upoważnia do korzystania z wyciągów narciarskich w Białce Tatrzańskiej (Kotelnica, Bani, Kaniówce, Litwince, Kozińcu-Czarnej Górze, Szczawnicy, Jurgowie, Kluszkowice-Czorsztynie i na Słowacji w Zdziarze na Bachledowej Dolinie.Bachledowa Dolina to duży kompleks turystyczny bardzo atrakcyjny przez cały rok. To tu mamy 1,2 km pieszą trasę widokową poprowadzoną nad drzewami na specjalnej platformie widokowej. Zimą Bachledowa Dolina to 13 tras zjazdowych o łącznej długości 12 km.
Oprócz Bachledowej na Słowacji mamy wiele ciekawych ośrodków narciarskich. Najwięcej jest w Tatrach Niskich w masywie Chopoka. Chopok jest na tyle wysoką górą, że zawsze jest tam śnieg. Wokół góry są różne ośrodki narciarskie. Najwięcej jest od strony Demanowskiej Doliny. Jest tam 29 kolejek i wyciągów narciarskich dowożących narciarzy do tras zjazdowych o łączniej długości 45 km. Najdłuższa trasa liczy 4,7 km. Położony u wylotu doliny Liptowski Mikulasz zapewnia uzupełnienie oferty turystycznej basenami krytymi, oraz dużymi kompleksami basenowymi w Liptowskim Hradoku, Bieszeniowej i Lipt. Mikulaszu - Tatralandia. Są również lodowiska i bogate życie turystyczne. W Demanowskiej Dolinie są dwie przepiękne jaskinie Demanowska Jaskinia Swobody i Jaskinia Lodowa.
W okolicy są też mniejsze wyciągi narciarskie. Od strony południowej mamy połączony z Chopokiem - Jasna, ośrodek narciarski Chopok Juh. Od wschodu mamy ośrodek narciarski na przełęczy Czertowica i Wyszna Boca. Ośrodki narciarskie w Tatrach to przede wszystkim Tatrzańska Łomnica 13 tras o długości 12,5 km tras, różnica wzniesień 1746 metrów, oraz Szczyrbskie Pleso 12 tras o łącznej długości 9 km, różnica wzniesień 465 m. Jest też ciekawy ośrodek narciarski Vratna Terchova. Jest tam 16 tras zjazdowych o łącznej długości 14 km, i różnicy wzniesień 1100 m. Oczywiście na Słowacji ośrodków narciarskich jest znacznie więcej.
Nieco mniej ośrodków narciarskich jest w Czechach. Najbardziej znanym jest ośrodek Szpindlerowy Młyn w Karkonoszach, gdzie jest 20 tras zjazdowych o łącznej długości 25 km. Z zawodów w skokach narciarskich znamy również Harrachov w Karkonoszach. Są tam 4 trasy zjazdowe o długości 7,5 km.
Stoki narciarskie samolotem
Uprawianie narciarstwa z Polsce jest bezpośrednio związane z pogodą. Niestety nasz klimat ciągle się ociepla. Wówczas odpowiednich warunków do uprawiania narciarstwa trzeba szukać w wysokich górach, czy wręcz na lodowcach. Wybierając się w tamte rejony możemy nawet trafić na fajne propozycje z biur podróży na wyjazdy na narty samolotem. Najczęstszym kierunkiem wyjazdów na narty są Włochy, Austria, Szwajcaria, czy Andora.Największym powodzeniem cieszą się wyjazdy na narty do Włoch. Jest tam wiele ciekawych ośrodków narciarskich opiszemy zaledwie kilka.
Na granicy między Włochami, a Szwajcarią znajduje Matternhorn urokliwa góra, która z daleka wydaje się na mało dostępną dla zwykłych turystów, co dopiero narciarzy. Jej ostre ściany od dziesiątków lat kusiły alpinistów.
Na górze tej od strony Szwajcarii jest znany ośrodek narciarski Zermatt, w którym znajduje się 61 tras zjazdowych, o łącznej długości 162 km i 2270 m przewyższenia.
Od strony Włoskiej jest Matterhorn - Cervinia ski paradise o łacznej długości nartostrad 360 km i różnym stopniu trudności, z tego 38 km tras do typowego skialpinizmu. Teren narciarski połączony jest 52 wyciągami, dzięki czemu można szybko dotrzeć do różnych tras. Najdłuższa trasa liczy 20 km, a przewyższenie wynosi 2360 m. Trasa prowadzi wśród dziewiczych stoków góry, z dużą ekspozycją i pięknymi widokami.
 |
| Matterhorn |
Amatorom tanich zakupów polecamy położony w obszarze bezcłowym ośrodek narciarski Livigno. Jest to trudno dostępna miejscowość, nazywana przez wieki włoskim Tybetem. Swoje otwarcie na turystów zawdzięcza otwartemu w latach pięćdziesiątych tunelowi Munt La Schera. Jest tu 78 tras zjazdowych o łącznej długości 110 km. Livingo to oaza słońca. W ciągu roku jest 320 dni słonecznych. Podobnie słoneczny jest ośrodek narciarski w Val di Sole (Dolinie Słońca). Tu na narciarzy czeka 136 km tras zjazdowych o przewyższeniu do 2100 m. Warto tam się zaopatrzyć w karnet Superskirama Adamello Brenta który otwiera nam dostęp do 300 km tras zjazdowych wielu ośrodków narciarskich.
 |
| Val di Sole |
Na narty nieco bliżej mamy do Austrii. Można tam nawet wybrać się samochodem. Podobno są osoby, które twierdzą, że można tam spędzić wyjazd narciarski tanio. Jest specjalna oferta ekonomicznego pobytu na nartach w Austrii "Free ski Austria".
Na uwagę zasługuje najbardziej zatłoczony ośrodek narciarskie Ischgl - 223 km tras zjazdowych, przewyższenie 1500 m. Jest on położony na granicy Austriacko-Szwajcarskiej.
Do najlepszych zaliczany jest ośrodek narciarski w Karyntii - 110 km tras zjazdowych, przewyższenie 1400 m.
Ciekawostką w wyjazdach na narty może być ośrodek narciarski Grandvalira położony w Księstwie Andora, na pograniczu Francji i Hiszpanii. To duży, nowoczesny ośrodek wybudowany zaledwie 14 lat temu. Przygotowanych jest 210 km tras zjazdowych przy przewyższeniu 900 m. To bardzo słoneczny ośrodek. W ciągu roku jest 300 dni słonecznych. Przelot z Polski jest na lotnisko w Barcelonie. Transfer samochodem z lotniska 2,5 godziny.
Miłośnikom ekonomicznych wyjazdów na narty polecamy ośrodki narciarskie w Serbii i Bośni. Przykładowe ośrodki narciarskie to Kopaonik w Serbii 52 km tras zjazdowych przy przewyższeniu 1000 m, oraz Centrum Olimpijskie Jahoriny i Bjelašnicy w Bośni (Olimpiada zimowa w Sarajewie 1984 rok), gdzie znajduje się 17 odnowionych olimpijskich tras zjazdowych liczących od 3,2 do 2 km. Różnica wzniesień 800 m.
 |
| Andora Hotel Igloo |
Ewangelicy z wyboru
- Dlaczego jesteś ewangelikiem, ewangelikiem z wyboru ?
- Ciężko na to odpowiedzieć jednym zdaniem. Jestem przede wszystkim chrześcijaninem, członkiem wspólnoty należącej do Kościoła powszechnego i apostolskiego, zgodnego z Nicejsko-konstantynopolitańskim wyznaniem wiary. Takimi słowami odpowiedział kiedyś Czesław Miłosz na pytanie "czy jest katolikiem". Kościół nie może być jak klub piłkarski dla którego kibice zrobią wszystko by bronić barw klubowych. Bóg jest jeden. Dał nam Pismo Święte byśmy starali się podążać wytyczoną przez niego drogą. Po co tworzyć dodatkowe zakony? Przecież sam Chrystus z nimi walczył! Apostoł Paweł w liście do Galatów mówi o wolności w Chrystusie, o odrzuceniu prawa starotestamentowego: obrzezania (5.2-3) i przepisów kalendarzowych (4,10). Uwolnienia od zakazów i nakazów zakonu. Być wolnym w Chrystusie poprzez przestrzeganie Ewangelii. Czytając dziś te strofy Pisma Świętego możemy dojść do jeszcze jednego wniosku. W czasach św. Pawła Galacja była nie tylko pod okupacją Rzymian. Chrześcijanie żyli tam podzieleni na różne gminy i zbory. Możemy sobie tylko wyobrazić jak bardzo. Przecież tak jest do dziś. Macedonia, Albania, Grecja, Serbia, Czarnogóra, Bośnia i Hercegowina to różnorodność wspólnot. Św. Paweł zwrócił się do nich jednym listem do Galacjan. Do wszystkich chrześcijańskich zborów.
- To może zapytam inaczej. Jako mężczyzna w średnim wieku dokonałeś poważnej zmiany w swoim życiu duchowym. Co Ciebie do tego skłoniło?
Jak już mówiłem, nie czuję tożsamości "z barwami klubowymi". Może dlatego, że również katolikiem stałem się z wyboru. Można powiedzieć, że moi rodzice, jak u Zielonoświątkowców, nie chcieli decydować za mnie, chrzcząc mnie jako niemowlaka. Ideologia socjalizmu, odkrywanie kosmosu, ewolucjonizm, nic według nich nie wskazywało na to, aby mieli za mnie podjąć taką decyzję jak chrzest i wybór kościoła. W zasadzie ciężko mi określić ich stosunek do wiary.
Chyba wychowywano mnie na przyszłego ateistę, tyle że z silnym kręgosłupem etycznym, w dużej mierze opartym na wartościach uniwersalnych i dekalogu.
Natomiast w szkole średniej zaczęła pojawiać się u mnie potrzeba wiary. Można powiedzieć, że moje "nawrócenie" nastąpiło wtedy gdy Karol Wojtyła został papieżem. To wydarzenie niosło nas wszystkich jak powiew nadziei. Kierowało do odmiany naszego życia. Jako młody, pełen zapału człowiek związałem się z Kościołem Katolickim i aktywnym życiem parafialnymi w duszpasterstwie akademickim. Myślę, że moje ówczesne otworzenie się na Chrystusa było ściśle związane z osobowością proboszcza, oraz z tym, że kościół należał do Towarzystwa Salezjańskiego.
Wycieczki do Lądu nad Wartą i Czerwińska nad Wisłą powodowały, że Kościół Katolicki odbierałem nieco inaczej. Zafascynowany życiem i dokonaniami św. Jana Bosko starałem się w miarę możliwości służyć Panu Bogu i parafii salezjańskiej. Jan Bosko był w moich oczach trochę uosobieniem mojego dziadka - komunisty. On też działał przed wojną w różnych instytucjach wspierających robotniczą młodzież.
Chyba dziś brakuje takich inicjatyw. Ludziom biednym, ludziom ulicy wystarczy podać rękę by wyszli ze slamsów i stali się pełnowartościowymi ludźmi. Inaczej mogą stoczyć się na margines społeczeństwa.
W tamtym okresie dużo rozważałem nad sensem szukania Boga w drugim człowieku. Przemawiała do mnie idea Ruchu Fokolarynów.
Niestety po kilku latach i odejściu naszego proboszcza na placówkę do Berlina entuzjazm wygasł. Wydawało mi się, że nowe pokolenie księży nie miało już takiej empatii do prostych ludzi. Do tego pojawiły się w kościele przemówienia polityczne, oklaski, kampanie działaczy partyjnych. Kościół w sposób czynny włączał się w kolejne wybory. Kreował życie polityczne w Polsce i naszym mieście. W życiu parafialnym pojawiła się kasta ludzi związanych z polityką, przedmiotowo wykorzystująca wiernych. Co ciekawe oni pojawili się znikąd. Nie widziałem ich ani przed, ani w czasie stanu wojennego. Pojawili się w kościele by zaistnieć w polityce. Kościół stał się dla nich trampoliną do dostatniego życia. Księża przestali służyć Kościołowi i wiernym. Zresztą już dawniej tak było w innych parafiach.
Kazania, nie były związane z Biblią. Przypominały dokładną instrukcję co i gdzie mamy robić. Niczym w prześmiewczych "Wersetach koranu" Rushdiego. Głoszono gotowe instrukcje, w którą stronę masz się odwrócić, gdy robisz to, czy tamto. Inaczej nie będziesz prawdziwym katolikiem. Dla mnie coraz częściej niedziela nie była dniem świątecznym, a stresem.
Czara goryczy przelała się w 1997 roku, gdy niegdyś mój kościół odmówił pogrzebu prof. Deca. Znanego w Łodzi lekarza-położnika, specjalisty od niepłodności. Dla działaczy politycznych stało się to kolejnym pomysłem na lokalną wojnę. Zrobiono z profesora Deca rzeźnika aborcji. Mimo, że już wówczas wielu prawdziwych rzeźników było działaczami partyjnymi "katolickiej odnowy". Pojawiło się pytanie: komu służy ksiądz katolicki. Skąd się bierze jego prawo do pochowania kogoś lub nie. W aferze nad trumną lekarza, któremu życie zawdzięczają setki, jeżeli nie tysiące ludzi głos zabrał nawet ks. Józef Tischner słowami: „nie człowiek jest dla prawa, ale prawo jest dla człowieka”. Ks. Mieczysław Maliński (Tygodnik Powszechny) dodał, że „jeżeli rodzina życzy sobie pochówku i mszy, proboszcz nie może odmówić”. Niestety stało się inaczej. Dlatego przestałem być praktykującym katolikiem.
Gdy wyszły na jaw afery pedofilskie doszedłem do wniosku, że mój wybór jest ostateczny i bezpowrotny, chciałem jakoś wypełnić tę pustkę. Jeszcze w liceum pasjonowałem się ruchem husyckim. Byłem w Taborze. Śledziłem ślady historii okresu reformacji. Tak dotarłem do luteran, a gdy okazało się, że kościół ten niewiele różni się od katolickiego zacząłem tam przychodzić na nabożeństwa niedzielne, które stały się moim cotygodniowym spotkaniem z Panem Bogiem. Po trzech latach przystąpiłem do konwersji i tak stałem się ewangelikiem.
 |
| Mikołaj Rej ojciec literatury polskiej i polskiego Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego |
- Dlaczego wybrałeś właśnie kościół ewangelicko-augsburski? Czy czujesz się już ewangelikiem?
- Tak jak mówiłem znałem tematykę reformacji z liceum. Mieliśmy świetnego historyka i zaangażowanego w swoją pracę polonistę. Oprócz mojego indywidualnego zainteresowania Taborytami posiadłem dobrą wiedzę (którą pamiętam do dziś) o Husie, Lutrze, Kalwinie, Braciach Polskich, Mikołaju Reju ... Poza tym moja żona, jako filozof, swobodnie porusza się w poglądach ojców reformacji. Jedynym problem było odnalezienie się w liturgii ewangelickiej i przyjęcie innego spojrzenia na kilka spraw związanych z wiarą. Mimo, że upłynęło już sporo czasu od mojego pierwszego wejścia do Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego ciągle podpieram się podczas nabożeństwa tekstami ze śpiewnika. To duża wygoda. Co do różnic w obrządku to nie byłem aż tak uczuciowo związany z dogmatami Kościoła Katolickiego. Chrzest w wieku dorosłym dał mi szansę na dystans do nich.
Co do tego czy czuję się już ewangelikiem, to jak mówiłem z pewnością czuję się członkiem Kościoła apostolskiego, powszechnego. Ale ewangelikiem również. Przekonałem się o tym niedawno na koncercie organowym, na którym była pielgrzymka ewangelicka z Niemiec. Koncert odbywał się w kościele. Nie miał charakteru religijnego. Organista zagrał koncert, a po jego zakończeniu grupa niemiecka spontanicznie odśpiewała pieśń "Brońże, Panie nas na wieki" (Herr, mit deinem Schutz begleite). Ta pieśń jest w wielu kościołach ewangelickich śpiewana na zakończenie nabożeństwa.
Tak. Wówczas poczułem się ewangelikiem.
- Jak udało Ci się porzucić kult Maryi? Przecież dla Twojego dziadka - człowieka prawosławia - Maryja Panna jest nierozerwalną częścią ich wiary.
- To prawda. Jak ważny jest kult Maryi widzimy podczas pobytu w Czarnogórze. Tak się składa, że dwukrotnie byliśmy tam w okresie świąt Bogurodzicy. Kilkanaście lat temu byłem również na wycieczce w Efez. Odwiedziłem tam dom, gdzie mieszkała i zmarła Matka Chrystusa. To tam na jedną ze swoich pierwszych pielgrzymek wybrał się Jan Paweł II w 1979 roku. To miejsce jest najlepszą pielgrzymką ekumeniczną. Nie wiem czy to był przypadek, ale gdy byłem w tym niewielkim domku obok mnie stała kobieta w islamskiej burce, człowiek w jarmułce i podejrzewam prawosławny z wąską, długą zapaloną świecą. Wszyscy oddawaliśmy należną cześć temu miejscu.
Jeżeli ktoś w modlitwie do Pana Boga potrzebuje pośrednictwa Maryi, św. Jana Pawła II czy jakiegoś innego świętego to nie jest to dla nas problem. W kościele ewangelickim nie ma dogmatów wykluczających. Po prostu zgodnie z Pismem Świętym "nie będziesz mieć innych bożków przede mną". Nie są One dla nas samodzielnymi bytami które powinno się czcić.
- A jaki jest Twój stosunek do spowiedzi?
- Podczas studiów miałem dużo znajomych z ameryki łacińskiej. Byli bardzo zaangażowani w życie religijne. Dużo rozmawialiśmy o Teologii wyzwolenia, i temu, że papież inną miarą ocenia to co robi "Solidarność" i ich ruch w Ameryce Łacińskiej. Przecież głosili niemal te same postulaty. Z pewnością była to hipokryzja kościoła. Gdy wieczorami chodziliśmy na msze akademickie dziwiło mnie, że oni bez spowiedzi chodzą do komunii. Przecież znali na tyle dobrze język polski by iść do komunii po oczyszczeniu się z grzechów podczas spowiedzi usznej. I tu po raz pierwszy usłyszałem o czymś takim jak spowiedź powszechna. Ten temat poruszałem w naszej grupie kościelnej, ale sprawę zamknięto, że powodem takich różnic jest tradycja Polska. Potem sprawdzałem wśród znajomych zza granicy i okazało się, że spowiedź uszna nie jest na świecie tak powszechna jak nam się wydaje.
Ze spowiedzią powszechną nie mam oporów. Zresztą zawsze jak byłaby potrzeba spowiedzi usznej to mogę zwrócić się do naszego księdza. Ale dla nas, byłych katolików, problem jest z Sakramentem Ołtarza. W Dużym Katechizmie dr Marcina Lutra czytamy, że Sakramentem Ołtarza jest jedynie chleb i wino objęte Słowem Bożym i z nim połączone. Tylko dzięki temu połączeniu stają się "Chrystusowym ciałem i krwią". Tego nie powinno się nadużywać. I z taką wyjątkowością Sakrament Ołtarza był traktowany przez wiele dziesięcioleci. Nie była taka powszechność przystępowania do komunii jak w kościele katolickim. Dla nas byłych katolików nabożeństwo jedynie Słowa Bożego jest czymś niepełnym. Przygotowujemy się należycie do niedzielnej wizyty w kościele, by móc godnie przyjąć Pana Jezusa. Dlatego chcemy uczestniczyć w Wieczerzy Pańskiej. Jednak zdajemy sobie sprawę, że może to przeszkadzać innym, którzy wychowali się w tradycji ewangelickiej. Oczywiście nikt jeszcze nie zwrócił nam na to uwagi.
Jedyne co utwierdza mnie w przekonaniu, że mam do tego prawo co niedzielę to powtarzane na każdym nabożeństwie słowa. Sakramentu Ołtarza nie udziela nam ksiądz, ale Pan Bóg.
- A co sądzisz o Świadkach Jehowy? Z tego co mówią statystyki jest to zbór najszybciej się rozwijający.
- To ciekawe, bo ostatnio dwukrotnie spędzaliśmy wakacje w towarzystwie Świadków Jehowy. Myślę, że każdy, kto kieruje się w życiu wartościami, nawet tymi uniwersalnymi, zasługuje na należyty szacunek. Odnośnie Świadków Jehowy to trudno z nimi rozmawiać o Piśmie Świętym. Mają swoje przekonania i swoje tłumaczenie Pisma. Nie podejmują dyskusji, nie chcą słuchać argumentów innych, natomiast dość agresywnie wciskają innym swój wyklepany na pamięć światopogląd. Kiedyś posługiwali się Biblią wydaną przez Brytyjskie Towarzystwo Biblijne. Dziś posługują się czymś co nazywają Pismem Świętym w Przekładzie Nowego Świata. To znacznie zawęża możliwość dyskusji. Nasze Pismo Święte jest wydawane przez Polskie Towarzystwo Biblijne i niewiele różniło się od wersji z Katolickim Imprimatur.
Od 17 marca 2018 mamy nawet wspólną chrześcijańską Biblię Ekumeniczną. Jest w dwóch wersjach różniących się jedynie obecnością ksiąg deuterokanonicznych. W ten sposób uwieńczono blisko 25 letnią pracę redakcyjną różnych kościołów zrzeszonych w Polskiej Radzie Ekumenicznej w porozumieniu z Kościołem Katolickim.
Oczywiście Świadkowie Jehowy to mili ludzie (o ile nie porusza się spraw wiary). Natomiast nie podoba mi się ich zacietrzewienie w wierze nawet wobec członków swojej najbliższej rodziny. Takie podejście wyklucza merytoryczny dialog. Co ciekawe, Świadkowie Jehowy z Czech mają nieco inny, bardziej liberalny stosunek do swojego stowarzyszenia, niż ci z Polski.
- Czyli należysz do kościoła nowoczesnego, tolerancyjnego, dostosowującego się do potrzeb wiernych, tak jak to jest w Szwecji?
- Nic bardziej błędnego. Polski Kościół Ewangelicko-Augsburski jest wbrew pozoru bardzo konserwatywną instytucją. Z oporem są wprowadzane zmiany, chociażby jeżeli chodzi o posługę kobiet jako osób duchownych. Panie nie awansują w hierarchii będąc ciągle diakonkami. Może patrząc z zewnątrz mozaika zborów i kościołów w ramach szeroko pojętego kościoła protestanckiego wygląda bardzo różnorodnie, ale Kościół Ewangelicko-Augsburski jest mało reformowalny. Dlatego osoby, które szukają awangardy nie znajdą tu rewolucji w liturgii, czy głoszonym Słowie. Kościół mojej Parafii znajduje się w bezpośrednim sąsiedztwie cmentarza, na którym spoczywają również katolicy. Często przez przypadek, czy z wygody rodziny chcą u nas odprawiać nabożeństwa za duszę osoby zmarłej. Widać, że im to nie przeszkadza, że jest to kościół ewangelicki. Zresztą dla mnie niedzielne nabożeństwo musi zawierać pewne zarezerwowane temu obrządkowi sacrum. Nie przekonałbym się nigdy do innej formy celebry.
Co do Szwecji i kobiet na wysokich stanowiskach kościelnych, mi to nie przeszkadza. W naszym kościele, szczególnie w okresie wakacyjnym odbywają się czasem nabożeństwa prowadzone przez studentki. Naprawdę nie uważam by ustępowały w tej roli mężczyznom. Jeżeli kiedyś nasza rada parafialna zdecydowałaby się wybrać kobietę na proboszcza, to chyba nie miałbym nic przeciw temu. W Żyrardowie od 30 lat służy Bogu i Kościołowi pani diakon ks. Halina Radacz. Jej kazania są bardzo ciekawe, zawierają wiele analiz trafnych porównań z Pisma Świętego. Polecam jej kazanie z Diecezjalnego Nabożeństwa Pamiątki Reformacji w dniu 31.10.2018 r. transmitowane przez TVP2. Zresztą na YT znajdziecie wiele jej prezentacji.
Jedyny problem to dla kobiety bycie proboszczem to bardzo ciężka praca. Trzeba być bardzo oddanym, a najlepiej podzielić się pracą z małżonkiem. Zresztą rola żon księży jest również bardzo ważna. Zazwyczaj cała rodzina pracuje na rzecz parafii.
A wracając do Szwecji, przeprowadzanych tam rewolucji w nauczaniu kościoła, tolerancji odnośnie związków osób tej samej płci, to z pewnością nasza społeczność nie dojrzała jeszcze do tak daleko posuniętych zmian, i chyba ich w najbliższym czasie od naszego kościoła tego się nie oczekuje.
- Co daje Ci przynależność do kościoła ewangelickiego?
- Przede wszystkim spokojną, odświętną niedzielę. Bez polityki i obrażania kogokolwiek. Przez tyle lat ani razu nie słyszałem w naszym kościele nawet jednego słowa o polityce. To jest dzień na spotkanie z Panem Bogiem, w Piśmie Świętym, w liturgii, w kazaniu, czy na spotkaniach parafialnych. Mam możliwość być w kościele miłości, w którym nie ma kupieckiego handlu, czegoś za coś. Bóg kocha nas, bo jesteśmy jego dziećmi. Kościół Ewangelicko-Augsburski z pewnością zerwał ze starotestamentowym zakonem ograniczającym naszą wolność, w rozumieniu Listu św. Pawła do Galatów.
Zyskałem wolność w Chrystusie.
#Kościół Ewangelicki #Kościół Ewangelicko-Augsburski #Pismo Święte #Biblia #Biblia ekumeniczna #towarzystwo ekumeniczne #konwersja #chrzest #ewangelia #Świadkowie Jehowy #protestanci #fokolaryni #salezjanie
Krótkie suknie ślubne. Moda ślubna w niestandardowej formie
Ślub to niewątpliwie jedna z piękniejszych chwil w życiu. Nic dziwnego, że chcemy czuć się i wyglądać w tym dniu wyjątkowo. Moda ślubna od zawsze budziła wiele emocji. Dziś na salonach ślubnych zwiewne, długie, powłóczyste suknie przeplatają się z krótkimi sukienkami ślubnymi, bo moda ślubna ma wiele oblicz - jest eklektyczna i uzależniona od subiektywnych upodobań.
Moda ślubna niejedno ma imię
Czy sukienka na ślub musi być biała? Czy koniecznie długa? Czy szyta na zamówienie? A może kupiona w atelier ślubnym? Odpowiedź na te pytania jest uzależniona od tego jak sobie wyobrażamy nasz ślub i jego oprawę. Nikt poza Tobą nie wie co będzie dla Ciebie odpowiednim wyborem. Dla jednych sukienka ślubna jest tylko dodatkiem do tego wydarzenia, dla innych stanowi ważny element ceremonii. Ile ludzi, tyle opinii.
Przeciwwagą dla sukienek szytych na zamówienie mogą być sukienki dostępne online od znanych producentów mody. Jasne projekty ubrań zawsze zajmowały poczytne miejsce wśród kreatorów mody. Dominującym kolorem jest oczywiście biel, ale nie jest to wybór oczywisty dla każdego. Beże i ubrania w kolorze kremowym tworzą delikatne stylizacje. Jaki jest plus takich sukienek? Możesz je w nieograniczony sposób łączyć z innymi barwami i innymi ciuchami ze swojej szafy.
Kto powiedział, że sukienkę ślubną masz założyć tylko raz - na własny ślub? Modele bardziej uniwersalne, krótkie otwierają przed Tobą wiele możliwości. Krótkie suknie ślubne to jedna z alternatyw, bo możliwości jest wiele więcej.
Jeśli nie biel, to co?
Już dziewczynki marzą by wziąć ślub w sukni białej jak śnieg. Biały kolor przywodzi na myśl niewinność. I choć ślub w białej sukni wydaje nam się oczywisty, to stosunkowo nowa moda (wylansowana przez Coco Chanel). Biała suknia ślubna powoli ustępuje miejsca sukniom w kolorze ecru, cappuccino, a także różowym. Zdarzają się stylizacje w kolorze czerwonym, bordo, a nawet z elementami czerni.
Suknia ślubna z aplikacją, haftem, wzorem - dlaczego nie?
Prześwity z aplikacjami z koronki, woale, hafty, wzory, to wszystko już jest obecne w modzie ślubnej. Najwięksi projektanci mody tworzą swoje projekty bazując na tych elementach. Takie subtelne detale mogą dodać sukni uroku czy nadać jej indywidualnego charakteru! W tym miejscu warto przytoczyć suknię Chiary Ferragni, która na swoim ślubie wystąpiła w kreacji z domu mody Dior. Suknia ślubna była w kolorze beżowym, z wyhaftowanymi elementami (wersy piosenki jej partnera, rapera Fedeza).
#sukienki ślubne #krótkie sukienki slubne #niestandardowe sukienki ślubne #sukienki z sieciówek #sukienki z hm #sukienki z zalando #sukienki z reserved #moda ślubna
Tagi:
Moda,
Moda damska,